ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ Σούζαν

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ

ΤΗ ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΑΝ ΤΩΡΑ και τη "βλέπω" διαρκώς μπροστά μου. Κάτω από μια αντιηλιακή ομπρέλα με φόντο την Κυανή Ακτή των Καννών. Λεπτή σαν φιγουρίνι, κομψή σαν Αρμάνι και επιβεβαιωμένη σαν Γυναίκα. Πίσω της η θάλασσα και μπροστά της μισό πιάτο πράσινη σαλάτα. Σε μια στιγμή, μετέωρο το πιρούνι, μελαγχολία στο βλέμμα, άπνοια στον αέρα. Μου λέει: "Κανείς δεν μας μιλούσε, κανείς δεν τηλεφωνούσε, κανείς δεν μας χαιρετούσε. Ήταν η πιο ανυπόφορη περίοδος της ζωής μου. Κάποια στιγμή σκεφτήκαμε με τον Τιμ να πάρουμε τα παιδιά μας και να μετακομίσουμε στην Ευρώπη. Περικυκλωμένοι από μια αόρατη συνωμοσία, προγραμμένοι από έναν άγραφο Μακαρθισμό. Εύχομαι ποτέ να μη σας συμβεί, γιατί μπορεί να τρελαθείτε". Τη λένε Σούζαν Σαράντον και το έγκλημά της είναι αυτός ο ανελέητος ουμανισμός της. Και αυτό που της ταιριάζει είναι τα λόγια της Βιρτζίνια Γουλφ: Κάποιος ποιητής πρέπει να θυσιαστεί για να αξιολογήσουν οι άλλοι καλύτερα τη Ζωή!