ΙΜΠΡΑΧΙΜ ΑΝΟΥΑΡ Διαστάσεις

Δούλοι

Ο μέχρι τον περασμένο Σεπτέμβριο αντιπρόεδρος της Μαλαισίας, Ιμπραχίμ Ανουάρ, βρίσκεται από χθες στο εδώλιο του κατηγορουμένου (βλ. σελ. 63).

Η διπλωματία των όπλων

Οι δούλοι αποτελούσαν την πλειονότητα του πληθυσμού της Αθήνας. Οι κατηγορίες που του αποδίδονται είναι η διαφθορά και η υποτιθέμενη ομοφυλοφιλία του.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ

Υπολογίζεται ότι κατά την εποχή του Περικλή κατοικούσαν στην Αθήνα περίπου 200.000 δούλοι. Ο ίδιος, η Διεθνής Αμνηστία και πολλές οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τονίζουν ότι οι κατηγορίες είναι προσχηματικές και ότι αιτία της δίκης είναι οι πολιτικές διαφωνίες του με τον επί 17 χρόνια πρωθυπουργό, Μοχάμαντ Μαχατίρ, το μακροβιότερο ηγέτη της Ασίας, ύστερα από την ανατροπή του Ινδονήσιου δικτάτορα Σουχάρτο.

«Θα κάνουμε μια μετριοπαθή χρήση του θανάτου» (του Αλτάν, από τη «Ρεπούμπλικα»)

Η προέλευση τους ήταν ποικίλη· άλλοι ήταν αιχμάλωτοι πολέμου, άλλοι είχαν αγοραστεί στα δουλοπάζαρα και άλλοι ήταν παιδιά δούλων.

Γεννημένος το 1947 και απόφοιτος των καλύτερων σχολείων της Μαλαισίας, ο Ανουάρ διακρίθηκε ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια για τους πύρινους λόγους του εναντίον της διαφθοράς, της εξαθλίωσης των αγροτών και την άνιση κατανομή του πλούτου.

«Οι δυτικοί ειρηνιστές ειδικεύονται στο να αποφεύγουν δύσκολες ερωτήσεις», έγραφε ο Τζωρτζ Όργουελ στο δοκίμιό του «Σκέψεις για τον Γκάντι» που κυκλοφόρησε το 1949, έναν χρόνο πριν από τον θάνατό του.

Ορισμένοι δούλοι εργάζονταν ως υπηρέτες στα αθηναϊκά σπίτια ή τους αγρούς και άλλοι υπηρετούσαν σε κρατικές υπηρεσίες ως δεσμοφύλακες, λογιστές, αστυνόμοι ή εργάτες.

Το 1970, υπερασπιζόμενος την εξέγερση άκληρων αγροτών, συνελήφθη και καταδικάσθηκε σε φυλάκιση δύο ετών.

Τι πρέπει να γίνει με τους Εβραίους;

Οι μορφωμένοι δούλοι εκτελούσαν και χρέη παιδαγωγού σε σπίτια πλούσιων Αθηναίων.

Το 1972 ιδρύει το Ισλαμικό Κίνημα της Μαλαισιανής Νεολαίας, του οποίου διετέλεσε πρόεδρος επί δέκα χρόνια.

Είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε την ολοκληρωτική εξόντωσή τους;

Η αθηναϊκή κοινωνία, σχεδόν στο σύνολο της, περιέβαλλε με στοργή τους δούλους και η κάθε οικογένεια, στους κόλπους της οποίας υπηρετούσαν, τους θεωρούσε μέλη της.

Το 1982 ο πρωθυπουργός Μαχατίρ διακρίνοντας τα ηγετικά χαρίσματα του Ιμπραχίμ Ανουάρ, το καλεί να προσχωρήσει στο κυβερνών κόμμα, την Ενωμένη Εθνική Οργάνωση.

Και αν όχι, ποιος άλλος τρόπος υπάρχει για τη σωτηρία τους εκτός από τον πόλεμο;

«Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣ» Μερικοί ισχυρίζονται ότι η δουλεία δεν είναι έργο της δικαιοσύνης, αλλά της βίας. Η οικογένεια, για να είναι πλήρης, οφείλει να αποτελείται από άτομα ελεύθερα και δούλους. Πράγματι, η περιουσία αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της οικογένειας, γιατί χωρίς τα αναγκαία αντικείμενα είναι αδύνατον να ζήσεις. Δεν μπορούμε να φανταστούμε οικογένεια χωρίς ορισμένα βοηθητικά εργαλεία. Ανάμεσα στα εργαλεία, άλλα είναι άψυχα και άλλα έμψυχα. Ο δούλος είναι ένα εργαλείο έμψυχο. Εάν κάθε εργαλείο μπορούσε, με μια απλή εντολή, να εκτελέσει μόνο του μια εργασία, τότε ο κύριος δε θα χρειαζόταν τους δούλους. Χρήσιμη για τους ίδιους τους δούλους, η δουλεία είναι δίκαιη. Αριστοτέλης, Πολιτικά, Α, IV, 1-3 (μετ. Β.Σ.) Τι σας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση στο κείμενο τον Αριστοτέλη;

Η ανέλιξή του υπήρξε ταχύτατη.

Όταν έθεσαν αυτά τα ερωτήματα στον Γκάντι, το 1938, εκείνος απάντησε ότι οι Εβραίοι της Γερμανίας όφειλαν να αυτοκτονήσουν μαζικά, ώστε ο κόσμος, και ειδικότερα ο γερμανικός λαός, να κατανοήσει τη βιαιότητα του Χίτλερ.

Αναλαμβάνει διαδοχικά τα υπουργεία Πολιτισμού, Γεωργίας, και Παιδείας.

Ήταν κι αυτό μία άποψη.

Το 1991, στη χρονιά της οικονομικής ευδαιμονίας για τη Μαλαισία, αναλαμβάνει το υπουργείο Οικονομικών, ενώ το 1993 του ανατίθεται και η αντιπροεδρία της κυβέρνησης, γεγονός που τον καθιστά αυτονόητο διάδοχο του Μαχατίρ.

Οι ειρηνιστές, αντίθετα, δεν μπορούσαν να δώσουν καμιά απάντηση. Η αγαστή συνεργασία των δύο ανδρών αρχίζει να κλονίζεται το καλοκαίρι του 1997, με την εκδήλωση της ασιατικής οικονομικής κρίσης.

Ο Σαντάμ Χουσεΐν δεν είναι βέβαια Χίτλερ, και οι σημερινές συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές από τις παραμονές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο Μαχατίρ καταγγέλλει τους δυτικούς οικονομικούς οργανισμούς ως υπεύθυνους για την κρίση.

Όμως τα εκατομμύρια των ειρηνιστών που θα κατακλύσουν σήμερα τους δρόμους σε όλο τον κόσμο αρνούνται και πάλι να απαντήσουν σε ορισμένα δύσκολα ερωτήματα.

Αντίθετα, ο Ανουάρ τάσσεται υπέρ της συνεπούς εφαρμογής των συνταγών του ΔΝΤ για επιβολή αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας.

Τι πρέπει να γίνει με το Ιράκ και τον δυνάστη του;

Την 1η Σεπτεμβρίου επιβάλλει έλεγχο των συναλλαγματικών ισοτιμιών, γεγονός που προκαλεί την οργή του Μαχατίρ.

Να συνεχιστεί το σημερινό καθεστώς των κυρώσεων, που συμβάλλει στον θάνατο χιλιάδων παιδιών κάθε μήνα;

Την επομένη, αποπέμπεται.

Να αποχωρήσουν εντελώς οι δυτικές δυνάμεις από την περιοχή, αφήνοντας τους Κούρδους, τους Σιίτες και τους Ιρακινούς στην τύχη τους;

Οι οπαδοί του ξεχύνονται στους δρόμους.

Να σταματήσει κάθε έλεγχος του ιρακινού οπλοστασίου, με τον κίνδυνο να αποκτήσει αύριο ο Σαντάμ (και) πυρηνικά όπλα;

Στις 20 Σεπτεμβρίου συλλαμβάνεται και παραπέμπεται σε δίκη, με κατηγορίες που επισύρουν ακόμη και ποινή 20ετούς κάθειρξης.

Να αυτοκτονήσουν μαζικά οι Ιρακινοί, μήπως και ευαισθητοποιηθεί ο πρόεδρός τους και τους ακολουθήσει;

Κανείς εχέφρων άνθρωπος δεν μπορεί να θέλει έναν πόλεμο, οποιονδήποτε πόλεμο, πολύ περισσότερο μάλιστα έναν πόλεμο που διευθύνουν τα ακροδεξιά γεράκια της σημερινής Αμερικής. Τι σημαίνει όμως ακριβώς το «Όχι στον πόλεμο» που θα αντηχήσει σήμερα σε όλο τον πλανήτη; Οι Γαλλογερμανοί έχουν μία πρόταση: να εξακολουθήσουν οι 150.000 αμερικανοί στρατιώτες να πολιορκούν ασφυκτικά το Ιράκ, ώστε αφενός να «βοηθούν» τους επιθεωρητές, αφετέρου να πιέζουν για την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν. Το ιταλικό Ριζοσπαστικό Κόμμα του Μάρκο Πανέλα και της Έμα Μπονίνο έχει μια άλλη πρόταση: ο δήμιος να εξοριστεί και το Ιράκ να τεθεί υπό την κηδεμονία του ΟΗΕ, στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας αναδιοργάνωσης της δημοκρατίας. Συμφωνούν οι ειρηνιστές με αυτές τις προτάσεις; Δίπλα στις ποικίλες παραλλαγές του «Έξω οι Αμερικανοί», θα ακουστεί άραγε σήμερα, δειλά έστω, από ελάχιστους έστω, το σύνθημα «Έξω ο Σαντάμ»;

Ο «αγνός φιλειρηνισμός» - αναρωτιόταν ο Όργουελ - μήπως δεν είναι κατά βάθος παρά μια ψευδαίσθηση που στηρίζεται στην ασφάλεια, στην ευημερία και στην άγνοια της πραγματικότητας; Κάτω ο πόλεμος, σύμφωνοι. Μήπως όμως το αντίθετό του δεν είναι η ειρήνη, αλλά η διπλωματία σε όλες τις μορφές της, ακόμη και η διπλωματία των όπλων;