ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΜΕ ΘΕΜΑ "ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ ΚΑΙ ΜΜΕ"

ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ

Ηλεκτρικά φαινόμενα

Ναι στην ουσία, όχι στις "τηλεοπτικές ατάκες"

Κάτω τα κεφάλια

Η δύναμη που ασκείται μεταξύ των ηλεκτρισμένων σωμάτων ονομάζεται ηλεκτρική.

Ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις στη δεύτερη ημέρα των εργασιών -Ο πρόεδρος της Βουλής επέκρινε την αύξηση φαινομένων λαϊκισμού και σκανδαλολογίας στα ΜΜΕ και ζήτησε και από τους βουλευτές να μην "τηλεοπτικοποιούν" τον πολιτικό τους λόγο

Το χθες και το σήμερα της γενιάς μας και της Ελλάδας μας

Τα ηλεκτρισμένα σώματα ωστόσο προκαλούν και άλλα φαινόμενα εκτός από το ότι ασκούν ηλεκτρική δύναμη.

Σε δύο βασικές και αναγκαίες παραμέτρους, που αφορούν την αναβάθμιση του κοινοβουλίου στην εποχή της ηλεκτρονικής πληροφόρησης, αναφέρθηκαν χθες οι ομιλητές του μεσημεριανού στρογγυλού τραπεζιού, που διεξήχθη στο πλαίσιο της δεύτερης ημέρας του συνεδρίου με θέμα "Κοινοβούλιο και ΜΜΕ", που διεξάγεται στο Ζάππειο μέγαρο στην Αθήνα.

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Για παράδειγμα όταν μέσα σε ένα δωμάτιο περπατάμε επάνω σε μάλλινο χαλί τα παπούτσια μας τρίβονται επάνω στο χαλί και ηλεκτριζόμαστε.

Όπως τόνισαν, άμεση είναι τόσο η ανάγκη ανταπόκρισης της Βουλής στα νέα δεδομένα, όσο και η ανάγκη επαναφοράς του κοινοβουλίου στο κέντρο της πολιτικής.

Κάποτε ήμασταν όλοι αριστεροί.

Μόλις, λοιπόν, αγγίξουμε ένα μεταλλικό αντικείμενο (π.χ. το πόμολο μιας πόρτας) αισθανόμαστε ένα τίναγμα.

Υπέρ του επανακαθορισμού των σχέσεων κοινοβουλίου και ΜΜΕ τάχθηκε το πρωί ο πρόεδρος της Βουλής, Απόστολος Κακλαμάνης, κατά τη διάρκεια της δεύτερης ημέρας συνεδρίου, που διοργανώνει η Βουλή των Ελλήνων και το Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του πανεπιστημίου Αθηνών, με θέμα "Κοινοβούλιο και ΜΜΕ", στο Ζάππειο μέγαρο.

Μερικοί από μας έγιναν ροκάδες, άλλοι αποφάσισαν να πλουτίσουν, ορισμένοι συνέχισαν την καριέρα που είχαν αρχίσει επί χούντας.

Επίσης, όταν βγάζουμε το πουλόβερ μας, αυτό τρίβεται με το συνθετικό πουκάμισο μας και ηλεκτρίζεται.

Ο κ. Κακλαμάνης επέκρινε την αύξηση φαινομένων λαϊκισμού και σκανδαλολογίας στα ΜΜΕ, αλλά ζήτησε και από τους βουλευτές να μην τηλεοπτικοποιούν τον πολιτικό τους λόγο.

Αυτοί οι τελευταίοι ήταν γεννημένοι για εξουσία: ακόμη και στην παρανομία, όταν τυπώναμε προκηρύξεις, συμπεριφέρονταν με τη βεβαιότητα ότι κάποια μέρα θα τους χαιρετούν οι αστυνομικοί καθώς θα μπαίνουν στο γραφείο τους.

Ακούμε, λοιπόν, τριξίματα και στο σκοτάδι βλέπουμε μικρούς σπινθήρες.

Τόνισε ότι σήμερα επιτρέπεται η είσοδο της τηλεόρασης στο κοινοβούλιο και υπενθύμισε ότι σύντομα η Βουλή θα εκπέμπει δικό της πρόγραμμα μέσω της συνδρομητικής τηλεόρασης και ότι από την ερχόμενη Δευτέρα θα μεταδίδεται απευθείας το έργο της από τον κόμβο της στο διαδίκτυο.

Άλλοι πάλι, σίγουρα όχι οι πιο αθώοι, καλώς ή κακώς βαλθήκαμε να γράφουμε, ως αριστεροί πάντα εννοείται, έτοιμοι να κατακεραυνώσουμε όποιον τολμούσε να αμφισβητήσει τα εύσημα του προοδευτισμού μας.

Αυτά τα φαινόμενα συμβαίνουν όταν ο αέρας είναι ξηρός.

Από την πλευρά του, ο πρόεδρος της ιταλικής βουλής, Λουτσιάνο Βιελάντε, εκτίμησε ότι στην εποχή μας είναι απαραίτητη η δημοσιοποίηση των οικονομικών των κοινοβουλίων, η οργάνωση της δημοσιοποίησης των πεπραγμένων τους προς τους πολίτες και της ανάληψης της παροχής αυτής της πληροφόρησης από επαγγελματίες δημοσιογράφους.

Εννοείται ότι κάθε συνδυασμός ήταν δυνατός: οι ροκάδες πλούτιζαν, όσοι πλούτιζαν άκουγαν ροκ, όσο για τα παιδιά που ήταν γεννημένα για εξουσία αυτά και μεγάλωσαν και πλούτισαν και άκουγαν και ροκ.

Τέλος, και ο κεραυνός είναι ένας τεράστιος ηλεκτρικός σπινθήρας.

Την πρωινή συνεδρίαση της σημερινής ημέρας του συνεδρίου έκλεισε ο πρόεδρος της γερουσίας του Βελγίου, Φράνκ Ζβέλεν, ο οποίος είπε ότι τα κοινοβούλια πρέπει να θεωρούν τα ΜΜΕ ως συμμάχους τους, να προσφέρουν πλήθος πληροφοριών στους πολίτες με όλα τα σύγχρονα μέσα και οι βουλευτές να λάβουν υπόψη τους τις νέες συνθήκες τηλεοπτικής μετάδοσης.

Όμως το θαύμα δεν ήταν αυτό.

Συμβαίνει όταν ένα ηλεκτρισμένο σύννεφο πλησιάζει αρκετά στη Γη.

Κοινή ήταν η άποψη των βουλευτών Νάσου Αλευρά (Α΄ Αθηνών, ΠΑΣΟΚ) και Γιώργου Σιούφα (Καρδίτσας, ΝΔ) ότι είναι ελάχιστη η δυνατότητα παρέμβασης των βουλευτών, οι οποίοι, όπως εκτίμησαν, καλούνται απλώς να επικυρώνουν τις αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας.

Το θαύμα ήταν ότι όλοι, μα όλοι ανεξαιρέτως, εξακολουθούσαμε να είμαστε αριστεροί.

Σχολιάζοντας, ωστόσο, τον τρόπο παρουσίασης του κοινοβουλευτικού λόγου, ο κ. Αλευράς είπε ότι τα ΜΜΕ ακολουθούν κανόνες αγοράς και όχι ενημέρωσης και οι "κάμερες" ζητούν από τους αντιπροσώπους των πολιτών να εκφράζονται με "ατάκες", που εμπεριέχουν έντονο συγκρουσιακό στοιχείο.

Ακόμη κι όταν αναγκαστήκαμε να παραδεχθούμε - με κάτι μούτρα ως εκεί κάτω - ότι πέθαναν οι ιδεολογίες, ακόμη κι όταν περιφέραμε την επαναστατική μας κατάθλιψη από χρηματιστηριακό γραφείο σε τράπεζα, εμείς, ποτέ μας δεν ξεχάσαμε πως είμαστε αριστεροί.

"Η κοινοβουλευτική διαδικασία είναι 'αντιτηλεοπτική', χωρίς ρυθμό και ζωντάνια", είπε από την πλευρά του ο δημοσιογράφος του τηλεοπτικού σταθμού Mega, Νίκος Χατζηνικολάου, σημειώνοντας ότι η Βουλή δεν δίνει ευκαιρίες ανάδειξης νέων προσώπων (κάτι που ζητά, όπως είπε, η τηλεόραση) και ότι δεν ανταποκρίνεται με ταχύτητα στην επικαιρότητα.

Ήταν το φύλο της ψυχής μας, το στίγμα της μοναδικότητάς μας, το άλλοθι και η Ελλάδα μας.

Η συζήτηση απέκτησε νέο ενδιαφέρον, όταν ο βουλευτής Λέσβου του ΚΚΕ, Στρατής Κόρακας, επέκρινε τα ΜΜΕ ότι αναφέρονται σε άδεια έδρανα, αποκρύπτοντας ότι την ίδια ώρα βρίσκονται σε επιτροπές, αποστολές στο εξωτερικό ή σε διαβήματα πολιτών και ότι εστιάζουν σε βουλευτές που ξεχνιούνται στα έδρανα.

Έτσι μπορέσαμε να υποκλιθούμε στη ζωή που κυλούσε γύρω μας, να μεταλλάξουμε τον προοδευτισμό μας: μάθαμε να οδηγούμε σαν τραμπούκοι τα 4Χ4 της αρεσκείας μας, να τραγουδάμε ακομπλεξάριστα στα σκυλάδικα, να λατρεύουμε "κάθε τι ελληνικό στον κόσμο αυτό", από το ανιστόρητο μελό των νεοορθοδόξων ως τον πρωτόλειο εθνικισμό του ΚΚΕ και των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων που δεν μασάνε από Ευρώπη και συμπαρομαρτούντα.

Την παρέμβαση του Νίκου Χατζηνικολάου ότι υπάρχει διαφορά του να ξεχνιέται ένας βουλευτής από το να αποκοιμιέται, σχολίασε ο πρόεδρος της Βουλής, λέγοντας ότι όλο τον χρόνο που θα μας αφιερώσουν οι σταθμοί θα είναι για τον παραπάνω διάλογο.

Όλα καλά λοιπόν.

Ο κ. Κόρακας ανέφερε επίσης ότι στα 14 χρόνια, που βρίσκεται στη Βουλή, τα ΜΜΕ τον έκαναν γνωστό από ένα σκαμπίλι που "δεν δόθηκε".

Και πλουτίσαμε και φύλο δεν αλλάξαμε - αφού μείναμε αριστεροί - και τους "αδελφοί Σέρβοι" υποστηρίξαμε και με τον Κλίντον ήμασταν και την Ευρώπη την έχουμε γραμμένη στα παλιά μας τα παπούτσια, και εναντίον του σχεδίου Ανάν είμαστε και ξέρουμε τι θα πει Ελλάδα αφού εμείς ήμασταν, είμαστε και θα παραμείνουμε διαφορετικοί, μοναδικοί, μια χωρίς προηγούμενο υπέροχη ανθρώπινη κατάσταση που ξέρει να διασκεδάζει τις τύψεις της και να χαίρεται χωρίς αναστολές τη γενεαλογία της δικής της ηθικής. Είμαστε αριστεροί, άρα γεννηθήκαμε με το τεκμήριο της αθωότητας στο τσεπάκι μας.

Προς Θεού. Δεν επιθυμώ να αποκτήσω και άλλες ενοχές, εκτός απ' αυτές που μου παρέχουν αφειδώς τα ψυχαναλυτικά μου σύνδρομα. Γιατί, όπως θα κατάλαβες αγαπητέ μου αναγνώστη, το πρόβλημα σε όλη αυτήν την ιστορία είναι εκείνο το πρώτο πληθυντικό, εκείνο το "εμείς" που ο μακαρίτης στρατηγός Μακρυγιάννης το θεωρούσε ως κατάκτηση της συνείδησής του.

Το "πρόβλημα", το σύνδρομο, ο κόμπος με άλλα λόγια είναι αυτό το αίσθημα της συλλογικότητας, αυτή η θαλπωρή της κοινότητας που μεταλαμπαδεύεται από την αριστερά στην Ελλάδα, τη χριστιανοσύνη, το έθνος, τη γλώσσα, την τραγωδία και την κωμωδία.

Γιατί το πρόβλημα δεν είναι ότι ο Διονύσης Σαββόπουλος έγραψε κάποτε εκείνο το υπέροχο τραγούδι που έλεγε για των "Ελλήνων τις κοινότητες" και "τους άλλους γαλαξίες". Το πρόβλημα είναι ότι ο εν λόγω Διονύσης - πάντα αγαπητός κατά τα άλλα - μιλάει εν ονόματι όλων "μας", ως ζηλωτής του κοινοτικού εγώ με αποτέλεσμα να ηθικολογεί ασυστόλως σαν μικροαστός παππούλης από το διπλανό κεφαλοχώρι.

Ο κόμπος δεν σφίγγει όταν ο Χρήστος Γιανναράς προσπαθεί να παράγει κάποιο έργο κατασκευάζοντας μια λυρική Ελλάδα που έλκει την καταγωγή της από τον Ζαμπέλιο.

Ο κόμπος αρχίζει και γίνεται ασφυκτικός όταν μιλάει σαν να κάνει σταυροφορία για να σώσει κάποια συλλογική συνείδηση που κινδυνεύει από τις εκπτώσεις της - πόσες φορές δεν σκέφτομαι σ' αυτές τις περιπτώσεις εκείνην την παρθένα που άρχισε να κλαίει υστερικά όταν ο "Ανύπαρκτος Ιππότης" στο ομώνυμο αριστούργημα του Ίταλο Καλβίνο τη σώζει για τρίτη ή τέταρτη φορά από τον υποψήφιο βιαστή της;

Το σύνδρομο δεν δημιουργείται όταν ο Μίμης Ανδρουλάκης υποστηρίζει ότι οι πρώην κομμουνιστές είναι οι καλύτεροι διαχειριστές του καπιταλισμού. Το σύνδρομο δημιουργείται όταν μιλάει σαν ιεροκήρυκας που ορθοτομεί τον λόγο της αληθείας.

Ο κατάλογος των πνευματικών ταγών του Έθνους εμπλουτίζεται κάθε μέρα, από ένα σωρό καλλιτεχνικά επαγγέλματα, νοοτροπίες και τραγουδιστές, που όμως όλοι συγκλίνουν στη μία και μοναδική αρχή: ότι η ύπαρξή μας είναι υπόθεση της κοινότητας, μια συλλογική κατάσταση που καταλήγει στο συμπέρασμα ότι "όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε".

Η κοινότητα - και όχι μόνον των "Ελλήνων οι κοινότητες" - δεν χρειάζεται δημιουργούς. Τους ξερνάει, τους εξορίζει όπως καθετί αιρετικό, καθετί που ξεφεύγει από τα εκάστοτε όρια που η ίδια θέτει για τον εαυτό της. Η κοινότητα θέλει πνευματικούς ταγούς, ηγέτες, καθοδηγητές, φωνές που να ξέρουν να κολακεύουν τον κομφορμισμό της.

Η συλλογική συνείδηση, το "εμείς", δεν παράγει έργο. Μπορεί να παράγει επαναστάσεις, πολιτικές ή πνευματική τρομοκρατία. Το "έργο" είναι προϊόν αυτού του ελληνοπρεπέστατου "εγώ", το οποίο η σύγχρονη ελληνική ύπαρξη παλεύει να το πνίξει σαν να φοβάται τον ίδιο της τον εαυτό.