• 1)
  • α) Που είναι κατασκευασμένος από καθαρό χρυσάφι:
    • (Φλώρ. 1489), (Διγ. Esc. 1681), (Ερωτόκρ. Β́ 2038)·
  • β) (προκ. για το τρίχωμα του χρυσόμαλλου δέρατος):
    • (Πόλ. Τρωάδ. 371).
• 2) Που όλη η επιφάνειά του είναι διακοσμημένη, καλυμμένη με χρυσάφι:
  • 'λόχρουσα βαγγέλια (Ανακάλ. 64)·
  • Το τείχος ήτον … ολόχρυσον απέξω (Καλλίμ. 178).
• 3) (Προκ. για υφάσματα, ρούχα, κλπ.) υφασμένος με χρυσή κλωστή, χρυσοΰφαντος:
  • πανίν ευγενικόν, ολόχρυσον καθόλου (Πόλ. Τρωάδ. 7239)·
  • ολόχρυσα βλαττία (Διγ. Esc. 574).
• 4)
  • α) (Προκ. για μαλλιά) κατάξανθος:
    • (Θησ. Ζ́ [71¹]), (Σουμμ., Παστ. φίδ. Ά [1178])·
  • β) (συνεκδ., προκ. για κεφάλι) που έχει κατάξανθα μαλλιά:
    • (Σουμμ., Παστ. φίδ. Β́ [310]).
• 5) (Μεταφ.) ακριβός, πολυαγαπημένος:
  • σε αγάπησα, ψυχή μου και καρδία, πέρδικα σ’ έχω ολόχρυση (Διγ. Α 1970).

[αρχ. επίθ. ολόχρυσος. Ο τ. 'λ‑ και σήμ. ποντ. Ο τ. ‑χρου‑ και σήμ. ιδιωμ. Τ. ολόγρουσος και ολόγρυσος σήμ. ιδιωμ. Η λ. και σήμ.]