• 1)
  • α) Πολύ όμορφος, πανέμορφος:
    • Ένας πανώραιος άγουρος αγαπά ωραίαν κόρην (Ερωτοπ. 164· Αχιλλ. (Smith) O 54)·
    • (προκ. για πράγματα):
      • εφαίνετο η τοποθεσία πανώραια ως παραδείσιν (Διγ. Esc. 1626)·
  • β) (ως προσφών.):
    • λυπήσου με τον ξένο …, πανώρια (Αγν., Ποιήμ. Β́ 7)·
  • γ) (ειρων.):
    • εσύ πανώραιε ανήρ, φάγε πίε (Σπανός A 262)·
  • δ) (με υπερθ. σημασ.):
    • καλοπρόσωπον, πανώραιον του κόσμου (ενν. παιδόπουλο) (Χρον. Τόκκων 3475).
• 2) Ταιριαστός, ευχάριστος·
  • (εδώ ειρων.):
    • έδε πανώρια συντροφιά σ’ μονόπορο λιβάδι (Κάτης (Χόλτον) 97).
• 3) (Προκ. για τραγούδι) μελωδικός:
  • γλυκύν τραγούδιν ήρχισεν, έμορφον, πανωραίον (Αχιλλ. L 676).

• Το θηλ. του επιθ. πανώριος ως κύρ. όνομ.:
  • (Πανώρ. Ά 97)·
  • (σε μεταφ.):
    • κάμε ωσάν Πανώρια όχι Μεδέα (Κυπρ. ερωτ. 138²²).

[<παν‑ + επίθ. ωραίος. Ο τ. ‑ιος και σήμ. Η λ. το 10. αι.]