• α) Άγρυπνος, που γρηγορεί, που επαγρυπνεί:
  • τους εμέρασε … εις τα τειχία διά να βιγλίζουνε, διά να είναι ξαγρυπνοί (Χρον. σουλτ. 85⁸)·
• β) (μεταφ.) που έχει το νου του σε κ., που καιροφυλακτεί:
  • ο … Σελίμης … ήτονε ξαγρυπνός διά να βασιλέψει (αυτ. 135²⁸).

[<επιτ. εξ‑ ('ξ‑/ξε‑) + επίθ. άγρυπνος ‑ός. Η λ. και σήμ.]