• 1) Μακρύς γυναικείος μανδύας:
  • μετά βάγιων και μαντιών οι αρχόντισσες γυρίζουν (Απόκοπ. 119).
• 2) Καλύπτρα, βέλο:
  • εστερέψες μου το δεις σου με σκλερόν μαντίν τακένον (Κυπρ. ερωτ. 124⁸).
• 3) Κυκλοειδές ωμοφόριο ιερωμένου:
  • μανδία, παραμάνδια μητροπολεπισκόπων (Διήγ. παιδ. 506).

[παλαιότ. ουσ. μαντίον (5. αι., Lampe, TLG) <μτγν. μάντος (L‑S Suppl., <υστλατ. mantus) + κατάλ. ‑ίον. Ο τ. ‑δίον στο Lampe και το Meursius. (‑δύ‑). Η λ. και σήμ. ιδιωμ.]

• (Ναυτ.) καθένα από τα σκοινιά που συγκρατούν τις κεραίες των τετραγωνικών πανιών από τις άκρες και τις διατηρούν κάθετες στο κατάρτι:
  • ανέλα … του μαντικίου (Καραβ. 503²⁷).

[<βεν. mantichio (Kahane - Tietze 1958: 289-90, Kahane, GR II 117). Η λ. (‑ι) και σήμ.]

• Προφητικός:
  • μαντικόν και θεηγόρον στόμα (Διγ. Gr. 3264).

• Το ουδ. ως ουσ. = μαντική ικανότητα:
  • το μαντικόν του κόρακος (Γλυκά, Στ. 32).

[αρχ. επίθ. μαντικός. Η λ. και σήμ.]

• Μάγισσα:
  • Δεν έτρεξεν (ενν. ο παράλυτος) εις μάγους και μάντισσες (Πηγά, Χρυσοπ. 59 (18)).

[<ουσ. μάντης + κατάλ. ‑ισσα. Η λ. στο Steph. και σήμ.]