• 1) Νεογνό σκύλας ή αρκούδας, κουτάβι:
  • δύο αρκούδια … αρσενικόν και θηλυκόν, είχαν και δυο κουλούκια (Διγ. Esc. 669).
• 2) (Υβριστ.) ανόητος, απερίσκεπτος:
  • Τόσα τσεκίνια … και να τα ρίξεις ογιαμιά, κουλούκι, να τα χάσεις (Κατζ. Γ´ 132).

[<ουσ. *κυλάκιον <σκυλάκιον. Λ. ‑κης τον 9. αι. και ‑κάκι στο Βλάχ. Η λ. (‑ι) στο Du Cange (λ. ‑ης) και σήμ. ιδιωμ.]