• Α´ (Μτβ.) λεηλατώ, καταστρέφω:
  • ερημώναν του βασιλέως τους τόπους (Χρον. Μορ. H 9098).
• Β´ (Αμτβ.) καταστρέφομαι:
  • διά έναν άγνωστον θέλομεν να ’ρημώσει (Ιστ. Βλαχ. 510).

• Η μτχ. παρκ. ως επίθ. = εγκαταλειμμένος, μόνος, έρημος:
  • Αυτός οπὄμεινεν εκεί ’ς νησίν ερημωμένος (Ιμπ. (Legr.) 765).

[<ερημώ. Η λ. τον 9. αι. (LBG), στο Meursius (‑μμό‑) και σήμ.]