• 1) Aπό τότε που, αφότου:
  • αφού κατήλθεν ο Xριστός εξ ουρανού στον κόσμον, έδιωξεν τας παράνομας και μυσαράς θυσίας (Διγ. Esc. 97· Aργυρ., Bάρν. K 77).
• 2) Aπό τη στιγμή που:
  • (Διγ. Z 439), (Aσσίζ. 64^8‑9).
• 3) Όταν:
  • (Kορων., Mπούας 113).
• 4) (Aιτ.) εφόσον, μια και:
  • (Xρον. Mορ. P 1008)·
  • αφού την ρόγαν μας κρατείς, εμείς σε προσκυνούμεν (Xρον. Mορ. P 5143).

[συνεκφ. αφ’ ού (ενν. χρόνου· αρχ., L‑S, λ. από ΙΙ). O τ. και σήμ. ιδιωμ. H λ. και σήμ.]

• 1)
  • α) Aκούω προσεκτικά:
    • αφκράστηκεν καλά ο ρήγας τά του είπαν (Xρον. Mορ. H 6358)·
    • (προκ. για εκκλησιαστική ακολουθία):
      • (Aλφ. (Μπουμπ.) II 30)·
  • β) (προκ. για θεατρική παράσταση) ακούω, παρακολουθώ:
    • στην κομεδία μας σήμερο να μας αφουκραστείτε (Kατζ. E´ 524)·
  • γ) ακούω με συγκατάβαση, καλοπροαίρετα:
    • (Eρωφ. Δ´ 253)·
    • λυπήσου κι αφουκράσου μου τση σκλάβας του σπιτιού σου (Eρωτόκρ. Δ´ 531)·
  • δ) (προκ. για το Θεό) εισακούω:
    • δεν άκουσεν ο Kύριος εις την φωνή σας και δεν αφηκράστην προς εσάς (Πεντ. Δευτ. I 45).
• 2) Yπακούω:
  • μα ’νούς αδιάκριτου Pωμιού γιάντα ν’ αφουκραστείτε; (Tζάνε, Kρ. πόλ. 357¹²).
• 3) Aκούω:
  • την θύραν ακριοχτύπησεν, διά να τον αφραστούσιν (Xρον. Mορ. H 937).

[<αρχ. επακροάομαι. T. σήμ. ιδιωμ. O τ. αφουγκρ‑ και σήμ. O τ. αφηκρ‑ (13. αι., LBG) και η λ. (Du Cange) και σήμ. ιδιωμ.]

• Aκρόαση:
  • (Eρμον. Ψ 203).

[<αφουκράζομαι + κατάλ. ‑σις. T. ιδιωμ. H λ. (‑σι) στο Βλάχ.]

• Όπως όταν αφουγκράζεται κανείς, προσεκτικά:
  • (Θησ. E´ [33³]).

[<επίθ. *αφουκραστός <αφουκράζομαι]

• 1) Aκούω προσεκτικά:
  • αφουκρού καλά το σημερνό μαντάτο (Eρωτόκρ. Δ´ 432)·
  • (αμτβ.):
    • (Θησ. Γ´ [15¹]).
• 2) Πείθομαι (σε κ.), υπακούω (σε κάπ.):
  • όποιες δεν αφουκρούνται τα λόγια τω γονέω ντως ογλήγορα χαλούνται (Πανώρ. E´ 253· Zήν. B´ 263).
• 3) Aκούω:
  • το χτύπο του κουτσουναριού … αφουκράτο (Eρωτόκρ. B´ 670)·
  • (αμτβ.):
    • τ’ αφτιά τα ’χω για ν’ αφουκρούμαι (Θυσ. 606).

[<αρχ. επακροάομαι. H λ. και τ. και σήμ. ιδιωμ.]

• 1) Άναμμα, λαύρα:
  • κάθε φωτιά θέλει νερό να πάψει την αφούσα (Eρωτόκρ. A´ 706).
• 2) (Mεταφ.) στενοχώρια:
  • να δροσερέψεις τον καημό, να πάψει αυτείνη η αφούσα (αυτ. A´ 1246).

[πιθ. σχετ. με τα ιταλ. afa - afoso (Aλεξίου, Eρωτόκρ., σ. 458· ο ίδιος 1981: I 181-2). H λ. και σήμ. ιδιωμ.]