• 1) Kάθισμα, ανάκλιντρο, μέρος όπου αναπαύεται κανείς:
  • (Διήγ. παιδ. 880).
• 2) (Επίθ.) που επάνω του ακουμπά, στηρίζεται κάπ. (προκ. για ραβδί, μπαστούνι):
  • Το ακουμβιστήριον ξύλον εν ῳ ηκούμβιζεν (Παράφρ. Xων. 171).

[<αόρ. του ακουμπίζω + κατάλ. ‑τήρι, αν όχι <το ουδ. του επιθ. *ακουμβιστήριος ως ουσ. (βλ. παραπάνω σημασ. 2). Ο τ. ακουμβ‑ στο Meursius (‑ιος)· βλ. και LBG (‑ιος). H λ. στο Somav. και σήμ.]