• Δυσφορώ, δυσανασχετώ:
  • ουδείς αποδυσπέτησεν προς του πατρός τους λόγους (Kαλλίμ. 68).

[αρχ. αποδυσπετέω]

• Που δύσκολα τον υπομένει κανείς, ανυπόφορος:
  • πόνοις δυσαγκάλοις (Μανασσ., Ποίημ. ηθ. 726).

[<δυσ‑ + ουσ. αγκάλη. Η λ. στο LBG]

• Το δύσκολο ανέβασμα:
  • το … δυσανάβατον της Δυστυχατυχίας (Λόγ. παρηγ. O 400).

[ουδ. του μτγν. επιθ. δυσανάβατος ως ουσ.]

• (Προκ. για δρόμο) που δύσκολα τον ανεβαίνει κανείς:
  • (Παϊσ., Ιστ. Σινά 1614).

[μτγν. επίθ. δυσανάγωγος]

• Που δύσκολα ανακαλείται, αναχαιτίζεται:
  • Δυσανάκλητον το γένος των βαρβάρων εις τας μάχας (Ερμον. Χ 286).

[μτγν. επίθ. δυσανάκλητος]

• Που δύσκολα φθείρεται:
  • γενεά δυσανάλωτος (Δούκ. 95¹⁴).

[μτγν. επίθ. δυσανάλωτος· βλ. και LBG]

• Που δύσκολα αντιμετωπίζεται:
  • τέρας … δυσάντητον (Γλυκά, Στ. 56).

[μτγν. επίθ. δυσάντητος]

• Που δύσκολα τον αποχωρίζει, τον ξεμπλέκει κανείς:
  • ήτον δυσαπόπλεκος η κόρη απέ τον νέον (Αχιλλ. N 1256 χφ κριτ. υπ. (έκδ. ‑πλεκτος· έτσι και η έκδ. Smith, στ. 1339)).

[<δυσ‑ + αποπλέκω]