ΣΟΦΟΚΛΗ

Αντιγόνη (μετάφραση Κ. Τοπούζης)

Η Αντιγόνη αποφασίζει να θάψει το σώμα του νεκρού Πολυνείκη, γιατί τότε πίστευαν ότι, αν το σώμα μένει άταφο, η ψυχή βασανίζεται. Οι νόμοι του Κρέοντα όμως απαγορεύουν την ταφή και έτσι η αποφασισμένη Αντιγόνη συγκρούεται με το βασιλιά Κρέοντα. Την πράξη της ταφής την εκτελεί μόνη της κρυφά. Ο φόβος δεν επιτρέπει σε κανέναν να τη βοηθήσει, θάβει το νεκρό αδελφό της και τιμωρείται από τον Κρέοντα: Την κλείνουν ζωντανή σε μια σπηλιά, για να πεθάνει θαμμένη. Με τη σκληρή τιμωρία η κοινή γνώμη της Θήβας παίρνει το μέρος της.

Στο απόσπασμα που ακολουθεί, ο Αίμονας, γιος του Κρέοντα και αρραβωνιαστικός της Αντιγόνης, προσπαθεί έμμεσα να πει στον πατέρα του ότι η τιμωρία είναι πολύ σκληρή. Γιος σου είμαι πατέρα και για όλα να νοιάζομαι για όσα λέει ο καθένας και κάνει· αλλά σένα το μάτι σου άγριο πέφτει σε όποιον λέει ενάντιά σου, δεν τον αφήνει. Όμως εγώ κρυφά τα ακούω. Την κλαίει η πόλη την κόρη πατέρα ότι ανάξια πάσχει τα χειρότερα απ' όλες για πράξη υπέροχη. Που το πτώμα του αδερφού της δεν το άφησε σπάραγμα στα σκυλιά και στα όρνεα. Τέτοιας αδερφής τιμή τής αξίζει, έτσι λένε. Τέτοιος λόγος κρυφά. Από στόμα σε στόμα. Για μένα πατέρα απ' την ευτυχία σου άλλο πιο πολύτιμο τίποτα. Για τα παιδιά τι άλλο πιο πάνω απ' του ευτυχισμένου πατέρα την εύκλεια και τι για τον πατέρα απ' το καλό των παιδιών; Μη λοιπόν μια άποψη μόνο ότι αυτό που λες είναι σωστό τίποτα άλλο. Πατέρα, όποιος νομίζει αυτός μόνο σκέφτεται και μόνο αυτός έχει γλώσσα να βγάλει και δεν έχει άλλος, ή ότι μόνο αυτός τα τολμά αυτόν πατέρα, αν τον ανοίξεις να δεις, άδειος θα δείξει. Ο άνθρωπος πατέρα και σοφός να είναι δεν είναι ντροπή να μαθαίνει απ' τους άλλους και να μην το τεντώνει. Βλέπεις τα δέντρα στων χειμάρρων τις όχθες όσα γέρνουν κορμούς με τα κλώνια τους σώζονται και τα άλλα τα αλύγιστα απ' τη ρίζα τους χάνονται. Και ο καπετάνιος το ίδιο που κρατά τεντωμένα τα πανιά στη φουρτούνα δεν τα λασκάρει, το καράβι ανάποδα και ταξίδι στο φούντο. Δώσε τόπο στην οργή, πατέρα. Άλλαξε. Κι αν χωράει να πω, νεότερος, γνώμη θά' λεγα να γεννιέται παντογνώστης ο άνθρωπος. Δεν γίνεται όμως. Γι' αυτό να το μαθαίνουμε το σωστό κι από άλλους.

Σοφοκλής (496-406 π.Χ.): Ένας οπό τους τρεις κορυφαίους τραγικούς ποιητές της Αρχαίας Αθήνας. Σήμερα σώζονται επτά τραγωδίες του: Αντιγόνη, Αίας, Οιδίπους Τύραννος, Ηλέκτρα, Φιλοκτήτης, Τραχίνιαι, Οιδίπους επί Κολωνώ.