"Ονόματα"

Ελίζα ήταν τ' όνομά της μόνο για λίγες εβδομάδες τότε που ήταν μωρό. Ελίζα, Λίλη. Σύντομα της το άλλαξαν σε Λιλ.

Κατόπιν, στο φούρνο που δoύλευε, έγινε η δεσποινίς Στιούαρτ και ύστερα "αγάπη μου" "λατρεία μου", μητέρα.

Στα τριάντα της που χήρεψε ξαναγύρισε στη δουλειά ως κυρία Χαντ. Εντωμεταξύ η κόρη της μεγάλωσε, παντρεύτηκε και γέννησε ένα παιδί.

Τώρα πια ήταν η γιαγιά. "Όλοι με φωνάζουν γιαγιά" έλεγε στους πελάτες. Και πράγματι έτσι τη φώναζαν οι φίλοι, οι καταστηματάρχες της γειτονιάς και ο γιατρός της.

Στο θάλαμο γερόντων στο νοσοκομείο συνήθιζαν να φωνάζουν τους ασθενείς με τα μικρά τους ονόματα. Τους είπαμε: "Λιλ" ή "Γιαγιά". Αλλά κανένα από αυτά τα ονόματα δεν ήταν στο φάκελό της. Κι έτσι σ' αυτές τις τελευταίες μέρες της, της πίκρας και της ανημποριάς, ξανάγινε για μια και τελευταία φορά η Ελίζα.

(Wendy Cope στο "Serious Concerns", Faber and Faber 1992)