ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ

Στη μάνα μου

Το σπίτι κοιτάζει τον δημόσιο δρόμο και τη θάλασσα με λογική τεσσάρων παραθύρων, χαμογελώντας στερεότυπα µ'ένα πλατύ πορτοκαλί μπαλκόνι. Σ' αυτό το μπαλκόνι σ' αυτό το χαμόγελο τ' απογεύματα, η μάνα μου το δυσανάγνωστο της πρόσωπο εκθέτει.

Ο χρόνος το συνέγραψε χωρίς έξαρση από τη νύχτα σε νύχτα σε γλώσσα πόνου ρέουσα γεμίζοντας κατεβατά φθοράς. Κι ούτε ένα λάθος γέλιου. Κάθεται άκρη άκρη στην καρέκλα να μην επιβαρύνει το απόγευμα µ' όλο το βάρος της κατάκοιτης καρδιάς της, ίσα ίσα να υπάρχει σταματημένη μέσα στη ζωή της από μιαν άπνοια τύχης, ίσα ίσα για ν' αντέξει τώρα της έκπληξής της το σπασμό: "Υπάρχουν θάλασσες καράβια νευρικά που σπρώχουν λύσεις στο ανεμπόδιστο; Και άνεμοι που ξεριζώνουνε τα στάσιμα; Κι αυτά τα εύληπτα που πίνει χρώματα το αλκοολικό απόγευμα υπάρχουν; " Δεν το 'ξερε. Δε το 'ξερε η ζωή της.

Τώρα αποτολμά μια κίνηση παράξενη: λίγο το σώμα ρίχνει εμπρός, το ξαναφέρνει πίσω, βαριά κωπηλασία μνήμης κάνει, γιαλό γιαλό τα δάκρυά της.

Σιγά Σιγά απόγευμα, πρόσωπο και μπαλκόνι από το σούρουπο υποσκάπτονται. Το σχήμα τους παραφρονεί. Σε χώρο θάμπους κλείνονται να μην μπορούν να μπουν τα μάτια μας. Νυχτώνει.

Συκιά, καλοκαίρι 1961

(Κική Δημουλά, από τη συλλογή "Επί τα ίχνη")