ΓΝΩΜΗ Ελπίδα για μια ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική

Ανάμεσα στις πολεμικές προετοιμασίες των ημερών, ίσως να διαφαίνεται μια ελπίδα: η διαμόρφωση μιας ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής, χάρις στη θέληση της κοινής γνώμης και παρά τη θέληση ορισμένων κυβερνήσεων. Η διαφορά ανάμεσα στο «στρατόπεδο» της Γαλλίας, της Γερμανίας και του Βελγίου από τη μια πλευρά, και των πέντε μελών της Ε.Ε. που υπέγραψαν την Επιστολή των Οκτώ, από την άλλη, έχει περισσότερο να κάνει με διαφωνία για την αναγκαιότητα μιας αυτόνομης ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής, και για το ποιος θα τη συντονίζει, παρά με τις ευρύτερες διαφορές ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη.

Γιατί οι Αθνάρ, Μπερλουσκόνι και Μπλερ επέλεξαν τη φιλοπόλεμη γραμμή; Όχι τόσο για να στηριχθεί η αμερικανική θέση, όσο για να αποτραπεί μια ενιαία έκφραση της Ευρώπης στο θέμα αυτό, αλλά και να αμφισβητηθεί η γαλλοαμερικανική κυριαρχία στην ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική.

Εν μέσω αυτών των ισχυρών πιέσεων, οι θέσεις της Γερμανίας, του Βελγίου, της Γαλλίας, της Ελλάδας, του Λουξεμβούργου και αρκετών ακόμη χωρών, στηριζόμενες σε μια ενισχυμένη σχέση με τη Ρωσία, μπορούν να εμπνεύσουν την κυρίαρχη εξωτερική πολιτική στην Ένωση. Αλλά και να οδηγήσουν στην απαραίτητη συμφιλίωση με τις Ηνωμένες Πολιτείες.