ΓΝΩΜΗ Επιστολή προς έναν Ιρακινό διαφωνούντα

Δεν γνωρίζω το όνομά σου και αυτό είναι ήδη σημαντικό. Μήπως είσαι κάποιος από τους χιλιάδες των χιλιάδων που επέζησαν των θαλάμων μαρτυρίου του Σαντάμ Χουσεΐν; Ή μήπως ένας από τους Κούρδους που δοκίμασαν τα δηλητηριώδη αέρια στο Βόρειο Ιράκ, ένας Άραβας του Νότου που ξεσπιτώθηκε με τη βία ή ένας πιστός Σιίτης που έχει κυνηγηθεί από το κόμμα Μπάαθ ή, τέλος, ένας από τους κομμουνιστές που μάχονται τη δικτατορία εδώ και δεκαετίες;

Όποιος και να 'σαι, απρόσωπος αλλά υποφέροντας, βρίσκεσαι να περιμένεις πολλά χρόνια να τερματιστεί το βασίλειο του τρόμου. Και τώρα, επιτέλους, βλέπεις να πλησιάζει η στιγμή για την οποία προσευχόσουν: η στιγμή κατά την οποία ο δικτάτορας που έχει χτίσει για τον ίδιο λαμπερά παλάτια, ο άνθρωπος που εξαίρει τον Χίτλερ και τον Στάλιν και υπόσχεται να τους μιμηθεί, ίσως υποχρεωθεί να εγκαταλείψει την εξουσία. Έχει δικαίωμα κάποιος να αρνείται σε σένα και τους συμπατριώτες σου την απελευθέρωση από την τυραννία;

Ως Χιλιανός που έδωσα μάχες εναντίον της καταπιεστικής τρομοκρατίας του Πινοσέτ επί 17 χρόνια, μπορώ να καταλάβω τις ανάγκες, την αγωνία και τη βιασύνη εκείνων των Ιρακινών που δεν μπορούν να περιμένουν, δεν μπορούν να αποδεχθούν οποιεσδήποτε άλλες αργοπορίες. Αυτή η συμπάθεια για τον σκοπό σας δεν με εμποδίζει να ρωτήσω ωστόσο: δικαιολογεί αυτή η συμφορά μία εξωτερική επέμβαση από μία ξένη δύναμη με σκοπό να την τερματίσει;

Αν και είμαι σχεδόν σ' όλη μου τη ζωή εναντίον των εξωτερικών επεμβάσεων, στη δεκαετία του 1990 σταδιακά κατάλαβα πως ίσως υπάρχουν περιστάσεις που εισβολές από ξένη χώρα ή διεθνείς συμμαχίες είναι δικαιολογημένες. Διστακτικά ενέκρινα την αμερικανική επιχείρηση στην Αϊτή το 1994. Ένιωσα αποτροπιασμό για τη διεθνή κοινότητα μπροστά στη γενοκτονία της Βοσνίας και της Ρουάντα. Όσο για το Κόσοβο, αν και θα προτιμούσα η στρατιωτική δράση να ήταν υπό τις εντολές του ΟΗΕ, διστακτικά κατέληξα στο αγωνιώδες συμπέρασμα ότι η εθνοκάθαρση σε τόσο μαζική έκταση δεν θα έπρεπε να είναι ανεκτή.

Φοβούμαι πως καμία από αυτές τις περιπτώσεις δεν μοιάζει με του Ιράκ. Δεν υπάρχει καμιά εγγύηση πως η αμερικανική στρατιωτική περιπέτεια θα οδηγήσει σε «καθεστωτική αλλαγή» ή στην ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή σου. Δεν είναι μόνο οι νεκροί και οι ανάπηροι Ιρακινοί - και ποιος ξέρει πόσοι από τους επιτιθέμενους - αλλά και η πιθανότητα η επιθετική αυτή ενέργεια να ξεφύγει από τον έλεγχο. Αν προσθέσουμε ότι δεν έχω πεισθεί, όπως και τόσοι άλλοι στον κόσμο, ότι ο δικτάτοράς σου έχει όλα αυτά τα όπλα μαζικής καταστροφής που πραγματικά απειλούν την ανθρωπότητα, θα πρέπει να πω ΟΧΙ στον πόλεμο.

Ο Θεός να με βοηθήσει, αλλά νοιάζομαι περισσότερο για το μέλλον αυτού του θλιβερού κόσμου παρά για το μέλλον των απροστάτευτων παιδιών σου.