ΓΝΩΜΗ Το αμερικανικό "φρούριο"

Θα μπορούσε να ήταν αληθινό. Αυτό είχε να πει όλο και όλο η γερουσιαστής Χίλαρι Κλίντον, όταν διαπιστώθηκε ότι πέντε Πακιστανοί δεν είχαν μπει κρυφά στις ΗΠΑ, μέσω Καναδά, προκειμένου να ανατινάξουν τη Νέα Υόρκη την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, όπως είχαν κατηγορηθεί. Η αλήθεια είναι πως δεν μπήκαν ποτέ στη χώρα, πως δεν ήταν τρομοκράτες και πως όλη αυτή η ιστορία δεν ήταν παρά αποκύημα της φαντασίας ενός επαγγελματία πλαστογράφου διαβατηρίων. Στην κορύφωση αυτού του παροξυσμού, η Χίλαρι Κλίντον είχε κατηγορήσει τον Καναδά ότι αφήνει "αφρούρητα και ανεξέλεγκτα" τα σύνορά του. Μα ακόμη και όταν πια αποκαλύφθηκε η απάτη, δεν πήρε πίσω τις κατηγορίες. Επειδή τα καναδικά σύνορα είναι τόσο διάτρητα, είπε, "αυτή η απάτη φάνηκε πολύ πιστευτή". Με άλλα λόγια, ήταν μια χρήσιμη απάτη που θα βοηθούσε τους Αμερικανούς πολίτες να καταλάβουν πόσο είναι ανασφαλείς. Και αυτό είναι χρήσιμο, ιδιαίτερα αν ανήκει κανείς στην πλειάδα των οικονομολόγων της ελεύθερης αγοράς, των πολιτικών και των στρατιωτικών σχεδιαστών που πιέζουν για τη δημιουργία ενός "οχυρού της NAFTA", μια περίμετρο ασφαλείας που θα περιλαμβάνει όλες τις χώρες της Βορειοαμερικανικής Συμφωνίας Ελεύθερων Συναλλαγών, από τα νοτιότερα σύνορα του Μεξικού μέχρι τα βορειότερα του Καναδά. Μια ήπειρος που οχυρώνεται έτσι, αποτελείται από ένα σύνολο χωρών που συνασπίζονται για να αποσπάσουν ευνοϊκούς εμπορικούς όρους από τις υπόλοιπες χώρες - ενώ την ίδια ώρα επιτηρούν τα εξωτερικά σύνορά τους, ώστε να κρατούν μακριά τους πολίτες αυτών των χωρών. Όμως, παράλληλα, προσκαλούν μια δυο φτωχές χώρες "εντός των τειχών", επειδή κάποιος πρέπει να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Στο μοντέλο αυτό πρωτοστατεί η Ευρώπη, όπου η Ευρωπαϊκή Ένωση διευρύνεται ώστε να συμπεριλάβει δέκα φτωχές ανατολικοευρωπαϊκές χώρες, την ίδια ώρα που χρησιμοποιεί ολοένα και πιο επιθετικές μεθόδους για να αρνηθεί την είσοδο σε μετανάστες από ακόμη φτωχότερες χώρες, όπως το Ιράκ και η Νιγηρία.