ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ Ρακοσυλλέκτες

ΆΝΝΑ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ

Περνώντας δίπλα στον κάδο των σκουπιδιών, ρίχνουν μια ματιά μέσα. Προσπαθούν μάλιστα να την κάνουν αδιάφορη τη ματιά, σαν να μη νοιάζονται και τόσο, αλλά δεν παύει να είναι ματιά ερευνητική προς σκουπίδια. Ίσως δεν είναι καν ρακοσυλλέκτες, ίσως είναι περιπατητές που τους κατέχει μελαγχολική περιέργεια για το τι οι συνάνθρωποί τους πετούν, ίσως είναι φιλόσοφοι που ψάχνουν το νόημα του κόσμου σε ό,τι απορρίπτει. Δεν είναι κακο-ντυμένοι συνήθως. Δεν έχουν σκυμμένο κεφάλι τουλάχιστον ή ύφος ταπεινό. Ούτως ή άλλως, το άνοιγμα του κάδου είναι ψηλά, άρα πρέπει να σηκώνονται ενίοτε στις μύτες των ποδιών. Είναι ένα είδος ανόδου του επιπέδου κι αυτό. Να συλλέγεις ράκη. Μπορεί να μην είναι συστηματικοί ρακοσυλλέκτες, να το κάνουν σαν χόμπι, να το έχουν σαν παραξενιά. Αναρωτιέμαι αν βρίσκουν ποτέ τίποτε αξιόλογο. Χτες βράδυ είδα έναν να τραβάει από μια σακούλα δυο κουτιά από τούρτες δεμένα με την ωραία τους κορδέλα ζαχαροπλαστείου και να τη λύνει, να δει τι έχουν μέσα. Φυσικά βρήκε ένα μόνο σωρό από φλούδες φρούτων και πλαστικά πιάτα με φαγωμένο το γλυκό. Τα ξανάριξε θυμωμένος μέσα στον κάδο, έτσι ανοιχτά αυτή τη φορά, χωρίς να τα ξαναδέσει. Μα τι φανταζόταν ότι θα έβρισκε μέσα στα πεταμένα κουτιά; σκεφτόμουν καθώς γρήγορα απομακρύνθηκα, για να μην καταλάβει πως τον παρατηρούσα. Σαν παιδί που του έχουν κάνει δώρο και βιάζεται να το ανοίξει, να λύσει τους φιόγκους, να σκίσει το χαρτί. Λες και δεν τα είχε βρει στα σκουπίδια τα κουτιά, θύμωσε κιόλας, σα να τον είχαν ξεγελάσει. Τόσων χρόνων ρακοσυλλέκτης κι ακόμα τον ξεγελούν τα περιτυλίγματα.