ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ Τυφλές κάμερες

ΆΝΝΑ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ

Το κουτσομπολιό είναι ευχάριστο και ανανεωτικό, η τηλεόρασή μας το ξέρει καλά. Μας προσφέρει κουτσομπολιό σε κάθε συσκευασία που ξέρει, σε σίριαλ, σε ειδήσεις, σε ριάλιτι σόου, σε συνεντεύξεις και πάλι σε ειδήσεις. Έχει εντρυφήσει στην επιστήμη της ταύτισης. Είναι ν' απορείς πώς βρέθηκε έτσι απροετοίμαστη το βράδυ του Σαββάτου. Τα τηλεοπτικά κανάλια δεν κατάλαβαν τη γιορτή. Δεν κατάλαβαν ότι εκείνη τη μέρα δεν θα ταυτιζόταν το κοινό τους με έκπτωτους βασιλιάδες, νύφες και κόρες των εκπτώτων, με υστερικές γριούλες που από τον ενθουσιασμό τους τρέπουν τους επισκέπτες σε φυγή. Δεν κατάλαβαν ότι το Σάββατο το βράδυ είχαμε ταυτιστεί με τον Τιμ Ρόμπιν και τη Σούζαν Σάραντον, τον Πέδρο Αλμοδόβαρ και τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ, στους δρόμους του κόσμου. Κι είχαμε μάλιστα πετύχει ταύτιση σε βάθος, όχι από τον καναπέ, αδρανείς και συγκεντρωμένοι στο θέαμα, αλλά παράγοντάς το οι ίδιοι. Εκείνη τη μέρα ήταν θαυμάσια ευκαιρία για κουτσομπολιό στην πορεία, για θαυμάσιες εικόνες πλήθους, μοναδικές, χαριτωμένες, πρωτότυπες. Μόνο τις ουρές των πλακάτ στα Μακντόναλντ του Συντάγματος να έδειχναν, τι πλάκα θα είχε. Αντ' αυτού είδαμε τις κάμερες να τρέχουν πίσω από τα ΜΑΤ, κυνηγώντας τη σύγκρουση. Οι υπεύθυνοι των ειδήσεων δεν σκέφτηκαν καν τους εκατονταδες χιλιάδες των διαδηλωτών που θα ήθελαν να έχουν εικόνα της διαδήλωσής τους. Φοβισμένες κάμερες, αντιδραστικές, δέσμιες των κλισέ, τυφλές εν τέλει. Ανίκανες να δουν μπροστά τους. Έτσι κι εμείς τυφλώσαμε το χαζοκούτι. Κι όταν μας τηλεφώνησαν, Κυριακή απόγευμα, για έρευνα θεαματικότητας, είχαμε τη χαρά να δηλώσουμε με ειλικρίνεια πως είχε μείνει κλειστή η τηλεόραση όλη τη μέρα.