Εφημερίδα "Τα Νέα"
Ο δρόμος του βαμβακιού
Πώς είναι δυνατόν, σκεφτόμουνα, οι αγρότες της Αμερικής, της Κίνας, της Αιγύπτου, της Τουρκίας να είναι κατευχαριστημένοι με τη διεθνή τιμή του βαμβακιού που είναι γύρω στις 80 δραχμές και οι δικοί μας να λένε ότι πεινάνε όταν το πωλούν 270 δραχμές;
Μία απάντηση είναι ότι στηριζόμενοι τόσα χρόνια σ' έναν συνδυασμό επιδοτήσεων και ψευδών δηλώσεων στα λεγόμενα εκκοκκιστήρια, καλόμαθαν. Ακόμη και αν οι ενισχύσεις έρχονται από την καταραμένη Ευρωπαϊκή Ένωση, την οποία το ΚΚΕ μονίμως ξορκίζει. Αν, επομένως, φεύγαμε, οι αγρότες μας θα πωλούσαν το βαμβάκι τους 80 δραχμές!
Κάποτε, η ιστορία είναι αληθινή, κάποιος ενώ οδηγούσε σε κεντρικό δρόμο στον θεσσαλικό κάμπο έντρομος βλέπει ένα τρακτέρ να βγαίνει του καλού καιρού από έναν χωματόδρομο και να τον κοπανάει. Βλέποντας τη ζημιά διαμαρτύρεται:
- Βρε πατριώτη, έχω προτεραιότητα!
- Στο δικό μου το χωριό έχεις εσύ προτεραιότητα; Δεν είμαστε καλά.
Αυτή φαίνεται, με κάθε επιφύλαξη, να είναι η ερμηνεία που σχετίζεται τόσο με τις διαμαρτυρίες για την τιμή του βαμβακιού όσο και με το γεγονός ότι κλείνουν τους δρόμους χωρίς κανένα αίσθημα κατανόησης για όλους εκείνους που ταλαιπωρούν.
Πολύ θα ήθελα να μάθω το πώς θα τους φαινότανε όταν οι ίδιοι "έχουν κλείσει" τη θεριζοαλωνιστική μηχανή για να θερίσουν, αν πηγαίναμε εμείς και τους εμποδίζαμε.
Όπως και να έχει το πράγμα, εγώ την προηγούμενη Κυριακή δεν πήγα στο μνημόσυνο της αδελφής της μητέρας μου στον Βόλο. Μου ήταν αδιανόητο να παίζω κυνηγητό με όλους εκείνους τους τύπους που έκλεισαν τον δρόμο στον Αλμυρό!
