Εφημερίδα "Τα Νέα"
Αντίστροφη μέτρηση στη Βαγδάτη
Οι τελευταίες ώρες της ειρήνης στην Ιρακινή πρωτεύουσα
Η Βαγδάτη είχε αρχίσει από χθες να ταμπουρώνεται. Λίγες ώρες πριν λήξει το τελεσίγραφο του Αμερικανού Προέδρου, τα πάντα είχαν αλλάξει στην πόλη με τις 1.000 και μία νύχτες. Όλοι καταλάβαιναν ότι ο πόλεμος έρχεται και ετοιμάζονταν να πολεμήσουν ή έπαιρναν μέτρα για να προστατευτούν.
Σουδανοί εθελοντές περιπολούν στο κέντρο της Βαγδάτης
Στις εισόδους της πόλης, αλλά και σε κρίσιμα σημεία της χώρας προωθούντο ένοπλες ομάδες του κυβερνώντος κόμματος Μπάαθ, ενώ στις γειτονιές της Βαγδάτης τα αναχώματα από σακιά με άμμο είναι ο κανόνας.
Γυναίκες και άνδρες που κυκλοφορούσαν, χωρίς πανικό, έκαναν τις τελευταίες προμήθειες.
«Ό,τι νερό και φαγητό προλάβεις και αγοράσεις σήμερα. Από αύριο δεν ξέρεις τι ξημερώνει», ήταν η χαρακτηριστική φράση του Αχμέτ Αλ Λαϊλί, οδηγού του ισπανικού Πρακτορείου Ειδήσεων.
Χθες, όλα μου φαίνονταν πολύ μουντά… Λίγο πριν από τα ξημερώματα, η πανσέληνος είχε εξαφανιστεί από την τρομερή αμμοθύελλα, η οποία σκέπασε τον ουρανό, τον ορίζοντα, τον αυτοκινητόδρομο για το Αμμάν και την πομπή δημοσιογράφων και διπλωματών της γαλλικής και της ελληνικής πρεσβείας που έφθασε τελικώς καταταλαιπωρημένη στην ιορδανική πρωτεύουσα στις 5 το πρωί!
Σ' αυτήν την πνιγηρή ατμόσφαιρα στην πόλη του Μανσούρ περπάτησα χθες για 2 ώρες το μεσημέρι και στις 2 όχθες του Τίγρη.
Στην αριστερή όχθη τα μαγαζιά που ψήνουν το ποταμίσιο ψάρι μασκγούφ ήταν ανοιχτά, αλλά δεν υπήρχε πελατεία. Το σιντριβάνι στην Πλατεία Σαντούν «δούλευε» και οι κηπουροί του δήμου συνέχιζαν την εργασία τους.
Λίγα μέτρα όμως πιο πέρα στα ανοικτά ταξιδιωτικά γραφεία, συναντούσες τον πανικό ορισμένων Ευρωπαίων ακτιβιστών - φιλειρηνιστών που αποφάσισαν να φύγουν, αλλά τους ανακοίνωναν ότι ακυρώθηκαν οι πτήσεις και της Ιορδανίας και της Συρίας.
«Μπορείτε να πάτε με τζιπ και να πληρώσετε 1.000 δολάρια το άτομο. Αν είναι ανοικτά τα σύνορα», ήταν η απάντηση που έπαιρναν.
Στην κεντρική Λεωφόρο Σαντούν η κυκλοφορία αυτοκινήτων, λεωφορείων αλλά και πεζών ήταν φτωχότερη συγκριτικά με τις προηγούμενες ημέρες.
Στον δρόμο το 90% των καταστημάτων ήταν κλειστά. Όσο για τα ανταλλακτήρια χρημάτων, τα περισσότερα δεν έκαναν «πράξεις» γιατί το δηνάριο είχε πάρει μια κατρακύλα που έφτανε στην ισοτιμία 3.000 προς ένα δολάριο, όταν πριν από 15 χρόνια ένα δηνάριο άξιζε όσο τρία δολάρια!
Λίγο πριν από την κεντρική πλατεία της Ελευθερίας Αλ Ταχρίρ, πέρασα από 3 σινεμά. Ήταν ανοικτά από τις 10 το πρωί! Και έπαιζαν τρία αισθηματικά έργα, δύο αμερικάνικα και ένα λιβανέζικο.
Η Βαγδάτη «οπλισμένη» περιμένει το τέλος της ειρήνης…
Είχα πάρει πια την αριστερή πλευρά του δρόμου που περνάει από τις άκρες της γέφυρας Ρασίντ. Ο καλόκαρδος Μοχάμεντ Αμπού Αλ Σουφ, που μου χάρισε έναν χάρτη «για τις δύσκολες ημέρες», μου είπε: «Τι νομίζουν οι Αμερικανοί; Ότι θα κάνουν βόλτα στη Βαγδάτη;».
Στο διπλανό βιβλιοπωλείο το «κλίμα» ήταν διαφορετικό. Ο Αχμέτ Αλ Μαμούν, από τον οποίο αγόρασα ορισμένα κοράνια τσέπης, μιλούσε σε άλλο μήκος κύματος. «Τι Μπους, τι Σαντάμ. Γιατί οι λαοί μας να έχουν τέτοιους ηγέτες;» αναρωτήθηκε. Και όταν του έδειξα την Πλατεία Αλ Ταχρίρ λέγοντας του «λες οι Αμερικανοί στρατιώτες να κάνουν περίπατο σε μια βδομάδα εδώ;», μου απάντησε: «Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά. Ούτε τον αμερικανικό στρατό μπορείς να υποτιμήσεις, αλλά ούτε και το κόμμα Μπάαθ»…
Πάντως, λίγο αργότερα ο υπουργός Τύπου προειδοποιούσε για «λουτρό αίματος»: «Το πρόβλημα από 'δώ και πέρα δεν είναι μόνο για το Ιράκ, αλλά και για την Αμερική», είπε ενώ στη συνεδρίαση της ιρακινής Βουλής αποφασίστηκε «να στηριχθεί ακόμα και με θυσίες ο Σαντάμ Χουσεΐν».
Και οι τελευταίες οδηγίες από την τηλεόραση: «Ανοίξτε ένα πηγάδι στον κήπο σας», «προμηθευτείτε μεγάλες μπαταρίες», «πάρτε εργατικά κράνη για τα παιδιά», «μην κυκλοφορείτε τις ώρες των βομβαρδισμών», ήταν μερικά από τα μηνύματα που εμφανίζονταν, ακόμα και με κινούμενα σχέδια…
«Ήρθα να πεθάνω για τους αδελφούς μου»
Θα υπάρξει σθεναρή άμυνα στην επίθεση των Αμερικανών; Στους κόλπους των συναδέλφων του CNN, που βρίσκονται σε συνεχή μετακίνηση για «ένα ασφαλέστερο πάντα κατάλυμα», επικρατεί η άποψη ότι «μέσα σε λίγες ημέρες το καθεστώς του Σαντάμ θα καταρρεύσει και πως δεν θα προβληθεί αντίσταση».
Τι θα γίνει στην πραγματικότητα; «Κυριακή κοντή γιορτή», λένε στην Ελλάδα. Στη Μέση Ανατολή όμως το ρολόι χτυπάει διαφορετικά. Και, όπως λένε οι Ιρακινοί, «υπάρχουν πολλά λαγούμια, το καθένα με τη δική του ιστορία»…
Σε ένα τέτοιο έπεσα πάνω χθες, περίπου από τύχη και μάλιστα στις… 8 το πρωί στο ξενοδοχείο μου. Με «εισήγαγε» ο 33χρονος εργάτης από τη Συρία Μοχάμεντ Μονλα, ο οποίος βρέθηκε εκεί μαζί με άλλους Μουτζαχεντίν. «Ήρθα από τη Δαμασκό να θυσιαστώ», λέει μιλώντας στα «ΝΕΑ». «Έχω 14 αδέλφια, αλλά θεωρώ και αυτούς εδώ αδελφούς μου. Θα ενταχθώ σε ομάδες Μουτζαχεντίν που θα υπερασπιστούν τη Βαγδάτη. Δεκατεσσάρων χρόνων ήμουν στον Λίβανο, οργανωμένος στη Χεζμπολάχ. Τραυματίστηκα τότε στο πόδι για τους Παλαιστινίους. Τώρα που βλέπω τον Μπους να είναι τόσο κυνικός, ανάβει το αίμα μου». Δεν πρόλαβα να του υποβάλω ερωτήσεις. Έτρεξε και μου έφερε κι άλλους… «Με λένε Μοχάμεντ Αντελ, είμαι 20 και γεννήθηκα στο Αμμάν», μου είπε ο πρώτος. «Σπουδάζω νομικά, δεν θέλω να βλέπω να σκοτώνονται Άραβες κι εγώ να κάθομαι σπίτι. Ήρθα να σκοτωθώ. Έχω πάρει και την άδεια της μάνας μου».
«Λέγομαι Γιάσερ Μαζέλ. Είμαι 30 χρόνων από τη Συρία», μου είπε δεύτερος. «Είμαι ηλεκτρολόγος. Μόλις η γυναίκα μου έκανε ένα παιδί. Έφυγα χωρίς να της πω πού πάω. Της είπα μόνο ότι μπορεί να μην ξαναγυρίσω».
