Ποδόσφαιρο, παίκτες και μητέρες "μάνατζερ"

Το διδακτήριο αυτό γνώρισε κάποτε δόξες. Με νεοκλασική γραμμή, με άψογη κατανομή των εσωτερικών χώρων, σε μια περιοχή της οποίας ο πληθυσμός βρισκόταν σε αξιόλογο οικονομικό επίπεδο, με μια τεράστια αυλή, με μεγάλα δένδρα να σκιάζουν την άνοιξη και τις αρχές του καλοκαιριού τους μαθητές και τις μαθήτριες, στις στιγμές των διαλειμμάτων τους.

Σήμερα, το σχολείο βρίσκεται σε απαράδεκτη κατάσταση. Περνάς από τα στενά πεζοδρόμια που το περιβάλλουν και βλέπεις στους πρώτους ορόφους τα τζάμια, άλλα ασπροβαμμένα κι άλλα μισοσπασμένα, για να επιτρέψουν όσο γίνεται τη διδασκαλία των μαθημάτων από τις κραυγές των μικροπωλητών και τα μαρσαρίσματα των αυτοκινήτων. Τα παράθυρα δεν βρίσκονται σε καλύτερη θέση. Φθαρμένα από το χρόνο, έχουν χάσει το αρχικό τους χρώμα.

Όπως προαναφέρθηκε, υπάρχει και μια μεγάλη αυλή. Εκεί εκτονώνονται οι έφηβοι στα διαλείμματα ή όταν τερματίζονται τα μαθήματα της ημέρας. Ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Φωνές, αλληλοκατηγορίες, πράξεις ανάρμοστες μερικές φορές, ιδρωμένα πρόσωπα, μειράκια που προσπαθούν να μιμηθούν τον Φραντζέσκο, τον Νικολαΐδη, τον Γεωργάτο, τον Ατματζίδη, τον Ελευθερόπουλο, τον Ολιβάρεζ και όλα τα άλλα γνωστά ονόματα του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Απέναντι από το σχολείο υπάρχουν νησίδες πρασίνου. Εκεί τα παιδιά δεν μπορούν να παίξουν. Εκεί κάνουν βόλτες οι κυρίες της περιοχής, κρατώντας τα σκυλιά τους, από βραχύσωμα μέχρι γιγαντιαίων διαστάσεων, προκειμένου τα ζώα αυτά να αφοδεύσουν και να εκκενώσουν την κύστη τους. Καμία φορά, ορισμένες μητέρες κάνουν το σημείο αυτό περίπατο, κρατώντας από το χέρι τα νήπιά τους. Τις βλέπεις και αισθάνεσαι την ανάγκη να τις απομακρύνεις, έστω και βιαίως. Για το καλό τους. Για την προστασία της υγείας των παιδιών τους.

Στην αυλή του σχολείου οι κραυγές δεν σταματούν. Οι περίοικοι δυσανασχετούν, αλλά τις περισσότερες φορές το φιλοσοφούν. Καλύτερα να έχουμε εφήβους με ξαναμμένα πρόσωπα από την σωματική άσκηση, παρά το κιτρινόχρωμο προσωπείο από τη χρήση ναρκωτικών. Καλύτερα να βλέπεις το παλικάρι να σαλτάρει σαν αίλουρος πάνω στα κάγκελα, παρά να σέρνει τα βήματά του αξιολύπητο από τα σφηνάκια και το ξενύχτι.

Κάποια στιγμή, την ώρα του παιχνιδιού, ένα από τα παιδιά, αντί για τη μπάλα, δίνει μια κλοτσιά στο συμμαθητή του και τον ρίχνει κάτω. Πέφτει το παιδί στο τσιμέντο, σφαδάζοντας. Κάνει ύστερα να σηκωθεί, μα ξαναπέφτει κάτω. Ο φίλος που τον χτύπησε πήγε και του χάιδεψε το πρόσωπο….

-Δεν το 'θελα, ρε Πέτρο….

-Μη στεναχωριέσαι. Το ξέρω….

Οι πιτσιρικάδες παίρνουν αγκαλιά το φίλο τους, κατεβαίνουν στην οδό Ανθέων, σταματούν ένα ταξί, μπαίνουν κι αυτοί σαν παστές σαρδέλες σε κονσέρβα και δίνουν εντολή στον οδηγό. Φτάνουν στο ΑΧΕΠΑ. Ο ένας διαθέτει ένα πεντακοσάρικο.

-Κύριε, πόσα σου χρωστάμε; ρωτά τον ταξιτζή.

-Εξακόσιες δραχμές.

-Εγώ έχω μόνο πεντακόσιες.

-Να τις κρατήσεις και να πάρεις μια λεμονάδα στο φίλο σου.

Ο νεαρός γιατρός υπηρεσίας μόλις τους είδε έβαλε τα γέλια.

-Τι συμβαίνει;

-Κάταγμα….

-Το διαπιστώσατε, ε;

Σε λίγο έφθασαν έντρομοι και οι γονείς του παιδιού. Οι εξετάσεις είχαν ολοκληρωθεί. Έτυχε να είναι παρών και ο καθηγητής της κλινικής.

-Είναι μια απλή θλάση, είπε στους γονείς. Θα τον χειρουργήσω αύριο και σε δεκαπέντε μέρες θα μπορεί να περπατάει με δεκανίκια. Σε δύο μήνες θα ξαναπαίξει μπάλα.

Την ημέρα που ο μαθητής έφθασε με τα δεκανίκια στο σχολείο, είδε τη μητέρα του να πλησιάζει τους συμμαθητές του και να τους κερνά γλυκά, από ένα κουτί. Το πρόσωπό του σκυθρώπιασε. Πήγε κοντά της.

-Ποιος σου είπε να μ' εξευτελίσεις έτσι;

-Το έκανα από τη χαρά μου, αγόρι μου….

Το πρόσωπο του παιδιού μαλάκωσε. Έσκυψε και τη φίλησε.

-Εντάξει, πήγαινε τώρα στο σπίτι.

Γιατί όμως γράφονται όλα αυτά; Γιατί πριν από λίγες μέρες έγινε ένα μεγάλο ματς σε πόλη της Πελοποννήσου και ένας δυναμικός αμυντικός χτύπησε έναν αντίπαλό του. Στο τέλος του παιχνιδιού έγιναν κωμικοτραγικά επεισόδια. Η μητέρα του τραυματία, άγνωστο πώς, βρέθηκε στα αποδυτήρια και απευθυνόμενη έξαλλη στον παίκτη, που ακούσια χτύπησε το γιο της, κραύγαζε με πάθος:

-Να σου σπάσουν και τα δύο τα πόδια….

Υπάρχει και ένα παρεμφερές γεγονός. Πριν από λίγο καιρό, μια άλλη μητέρα, που ο γιος της έπαιζε μπάσκετ, κατηγορούσε από τις κερκίδες τους συμπαίκτες του, γιατί δεν του έδιναν "πάσα" να σημειώσει πόντους.

Πόση διαφορά υπάρχει μεταξύ ταυ τραυματισμένου μικρού μαθητή και του τραυματισμένου "επαγγελματία" ποδοσφαιριστή της Πελοποννήσου; Και οι μητέρες; Η μητέρα του "επαγγελματία" ποδοσφαιριστή έπρεπε να είχε συνειδητοποιήσει από καιρό ότι ένας αγώνας ποδοσφαίρου δεν είναι εκδήλωση επίδειξης μόδας. Χτυπάς και σε χτυπούν, τριπλάρεις και σε τριπλάρουν, πηδάς ψηλά για να κερδίσεις την κεφαλιά και τρως την αγκωνιά στα πλευρά, σε κλαδεύουν από πίσω, κι εσύ σφαδάζεις. Το ποδόσφαιρο είναι για τους άνδρες.