Μετρό και κοινωνική αναταραχή

Και η προηγούμενη και η σημερινή κυβέρνηση με προκλητικό τρόπο χρηματοδοτούν πολυτελούς χαρακτήρα έργα στην πρωτεύουσα, λειτουργώντας με έναν τρόπο αποικιοκρατικό στο σύνολο της υπόλοιπης χώρας

Αξίζει να σημειωθεί ότι το έργο δεν θα πραγματοποιηθεί με επιχορήγηση μόνο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία θα συμβάλει με το χρηματικό ποσό που της αναλογεί, αλλά και από δημόσιες δαπάνες. Και εδώ έχουμε επιφυλάξεις, μέχρι η πολιτεία να μας πείσει εν τοις πράγμασι ότι είναι αποφασισμένη να συμβάλει οικονομικά. Πολύ περισσότερο που αποτελεί τεράστια πρόκληση προς τους Έλληνες πολίτες και ιδιαιτέρως προς τους πολίτες της Βορείου Ελλάδος να χρηματοδοτείται η επέκταση του μετρό της Αθήνας προς το Αιγάλεω, με υπερδιπλασιασμό του κόστους κατασκευής του, όπως υπογραμμίσθηκε χθες σε πρωτοσέλιδο άρθρο της "Καθημερινής".

Και η προηγούμενη και η σημερινή κυβέρνηση με προκλητικό τρόπο χρηματοδοτούν πολυτελούς χαρακτήρα έργα στην πρωτεύουσα, έχοντας και το μαχαίρι και την πίτα στα χέρια, λειτουργώντας με έναν τρόπο αποικιοκρατικό στο σύνολο της υπόλοιπης χώρας. Το σημερινό μοντέλο διοίκησης είναι απαράδεκτο, αφού αποβαίνει προς οικονομική αιμορραγία της ελληνικής περιφέρειας. Άλλωστε η διαφαινόμενη κοινωνική αναταραχή δείχνει ότι υπάρχει δυσκολία διαμόρφωσης πολιτικής σε ευρύ φάσμα θεμάτων του δημοσίου βίου, τα επίχειρα του οποίου η κυβέρνηση θα πληρώσει, καθώς έπειτα από δύο χρόνια έχει περιοριστεί και η ανοχή των πολιτών.

Ήταν ο ίδιος ο πρόεδρος της ΔΑΚΕ που μίλησε πριν από λίγες ημέρες για αναμενόμενη κοινωνική αναταραχή. Τα μέτωπα που έχουν ανοίξει με τους τραπεζοϋπαλλήλους, τους αγρότες, τους ναυτικούς, τη συμπεριφορά του ΣΕΒ και άλλες κοινωνικές ομάδες είναι δύσκολα στη διαχείρισή τους και δύσκολα κλείνουν. Και σε αυτές τις δυσκολίες προστίθεται και η συμπεριφορά της αστυνομίας, που έπειτα από πολλά χρόνια εμφανίσθηκε στις τηλεοράσεις να ξυλοκοπεί διαδηλωτές.

Η αλήθεια είναι ότι τα θέματα που άνοιξαν προς συζήτηση στην Ελλάδα συζητώνται και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες έχουν προχωρήσει περισσότερο στη διαμόρφωση του νέου εργασιακού περιβάλλοντος. Η διαφορά είναι ότι ο χειρισμός, η εγγύηση του αποτελέσματος και οι ανταποδοτικές προς τους εργαζομένους συμφωνίες είναι τέτοιες που μπορεί να γίνουν αποδεκτές. Σε αντίθεση με την Ελλάδα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι οι εργασιακές ρυθμίσεις που έγιναν προσφάτως για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας απέβλεπαν αποκλειστικώς και μόνο στη μείωση του κόστους των υπερωριών και όχι στην αύξηση της απασχόλησης, όπως διετείνοντο οι αρμόδιοι. Άρχισε να διαφαίνεται μία δυσφορία στους κυβερνητικούς χειρισμούς και αυτό πρέπει να το προσέξει ιδιαιτέρως η κυβέρνηση. Κυρίως διότι δεν αντέχει η χώρα ανεξέλεγκτη και πολύχρονη κοινωνική αναταραχή.