ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ: Ο Λάμπρος Σκόρδας παρακολουθεί το χθεσινό παιχνίδι. Ο διευθύνων σύμβουλος της ΠΑΕ θεωρείται το "αντίπαλο δέος" του Νικήτα Ματθαίου.

ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ

Ποια είναι η εποχή της Εξόδου;

ΕΜΜΕΝΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ

Η κοινή γνώμη…

Οι περισσότεροι ερευνητές την τοποθετούν στο τέλος του 13ου αι. π.Χ.

Στην έξοδο ο Ματθαίου

ΠΑΝΑΓΗΣ ΓΑΛΙΑΤΣΑΤΟΣ

Πιο συγκεκριμένα, φαραώ της καταδυναστεύσεως* των Ισραηλιτών θεωρείται ο Ραμσής Β΄ (1290-1224 π.Χ.), ενώ φαραώ της Εξόδου θεωρείται ο διάδοχός του, Μερνεπτά (1224-1204 π.Χ.).

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Νικήτας Ματθαίου κάνει σκέψεις παραίτησης από τη θέση του προέδρου της ΠΑΕ Άρης, αλλά αυτή τη φορά οι πιθανότητες να είναι και η τελευταία έχουν αυξηθεί.

Ποτέ άλλοτε στην ιστορία ένας πόλεμος δεν είχε ξεσηκώσει τέτοια κατακραυγή.

Πρόκειται για μια εποχή αναστατώσεων στην Αίγυπτο.

Επικαλούμενος διαφορές στην "πολιτική" που ακολουθεί το υπόλοιπο διοικητικό συμβούλιο, τις οποίες συνήθως αποδίδει στο διευθύνοντα σύμβουλο Λάμπρο Σκόρδα, κατέθεσε και εγγράφως την παραίτησή του στην τελευταία συνεδρίαση.

Ποτέ άλλοτε η κοινή γνώμη δεν αποδείχθηκε τόσο ανίσχυρη.

Οι Φιλισταίοι επιχειρούσαν να εισβάλουν στη χώρα, ενώ άλλοι λαοί υποδουλωμένοι στους Αιγυπτίους επαναστατούσαν.

Άμεσα, δεν έγινε αποδεκτή, αλλά τις τελευταίες ώρες φαίνεται πως αφενός ο κύριος όγκος των μελών της ΠΑΕ (και όχι μόνο ο Σκόρδας) δεν διαφωνεί στο να γίνει τελικά αποδεκτή, αφετέρου ο ίδιος ο Ματθαίου εμφανίζεται αποφασισμένος να εμμείνει στην αποχώρησή του. Ως παράγων ισχύος στην παγκόσμια ιστορία, η κοινή γνώμη δεν μετράει ούτε διακόσια χρόνια.

Δεν ξεχνάμε βέβαια ότι τα περισσότερα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης τα σχετικά με την Έξοδο γράφηκαν πολύ αργότερα από την εποχή που συνέβησαν τα γεγονότα.

Ένας πολύ πειστικός τρόπος να ισχυροποιήσει τη θέση του, έναντι όλων όσων θεωρεί ότι δεν τον καθιστούν ισότιμα μέρος της λήψης αποφάσεων θα ήταν σίγουρα, ειδικά αυτή τη χρονική περίοδο, η προσωπική οικονομική συμβολή για την ενίσχυση της ομάδας με παίκτες υπόδειξης του προπονητή. Από τους πρώτους που τη χρησιμοποίησαν ήταν ο Μαρξ, για να εμποδίσει τη συμμετοχή της Βρετανίας στον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο υπέρ των Νοτίων. Η μεγάλη ώρα γι' αυτήν ήρθε στον πόλεμο του Βιετνάμ. Ωστόσο, η κοινή γνώμη δεν υπήρξε πάντοτε ειρηνόφιλη. Μόλις πριν από τρία χρόνια στήριξε με πάθος τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, νομιμοποιώντας για πρώτη φορά επέμβαση στα εσωτερικά ενός άλλου κράτους.

Η κοινή γνώμη είναι κατηγορηματικά αντίθετη στον πόλεμο του Ιράκ. Με το πρώτο μαχητικό όμως που θα εξαπολύσει ο καταπέλτης του αεροπλανοφόρου «Αβραάμ Λίκολν», η ψευδαίσθηση για τη δύναμη της κοινής γνώμης θα διαλυθεί. Η υπερδύναμη δεν τη χρειάζεται. Το εσωτερικό μέτωπο είναι αρραγές, άρα αρκεί το δίκαιο του ισχυροτέρου για τη νομιμοποίηση του πολέμου.

Αυτό είναι καθαρός ιμπεριαλισμός του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Τον συνοδεύει η αλαζονεία. Όταν η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ξεσηκώθηκε εναντίον του πολέμου των Μπόερς, η βρετανική αυτοκρατορία παρέταξε επιδεικτικά μια μοίρα θωρηκτών στη Βόρεια Θάλασσα. Σας θυμίζει τίποτε;

Αν όμως η υπερδύναμη είναι σε θέση να αγνοεί την κοινή γνώμη όποτε το κρίνει σκόπιμο, τι νόημα έχει ο όρος διεθνής κοινότητα; Πού στηρίζεται το Διεθνές Δίκαιο; Ποιος είναι ο ρόλος της πολυσυζητημένης κοινωνίας των πολιτών; Μήπως ο κόσμος άλλαξε ταχύτερα από ό,τι φανταζόμαστε; Μήπως οι έννοιες της δεκαετίας του '90 δεν έχουν νόημα; Μήπως το μόνο που μπορεί να συγκρατήσει τα γεράκια της Ουάσιγκτον είναι μια δύναμη συγκρίσιμη με τη δική τους;

Αυτά πρέπει να τα σκεφθεί η Ευρώπη, που προς το παρόν περιμένει ως τις επόμενες αμερικανικές εκλογές να περάσει η μπόρα. Ποιος εγγυάται ότι θα περάσει; Ο πειρασμός της ανεξέλεγκτης ισχύος δεν γνωρίζει κομματικά χρώματα.