ΒΕΛΓΙΟ ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΡΩΤΗ

Στη σκιά των σκανδάλων

Τι θέλει η Δύση;

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤ1ΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Στο Βέλγιο των -ομολογημένων πλέον- σκανδάλων, η αγωνιστική δράση πέρασε σε δεύτερη μοίρα.

Μια σύντομη αναδρομή

Α. ΤΡΙΤΗ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ: Η ΤΑΞΗ – ΚΛΕΙΔΙ

Ακόμη κι έτσι, πάντως, τα επτά γκολ(!) με τα οποία φιλοδώρησε η Σταντάρ Λιέγης τη δύσμοιρη Σερκλ Μπριζ (7-1) παραμένοντας στον πόντο από την κορυφή (και μετρώντας ένα ματς λιγότερο) ήταν ό,τι πιο ενδιαφέρον.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ

Γνωρίζεις τι σημαίνει «μετάβαση»; Από τους δύο της κορυφής, η μεν Μπριζ ζορίστηκε, αλλά επικράτησε 1-0 επί της Μπέβερεν, ενώ η Άντερλεχτ πέρασε άνετα το εμπόδιο των Βρυξελλών (2-0).

Στη διάρκεια πρόσφατης έρευνας Γάλλων δημοσιογράφων στις αραβικές χώρες, ένας Σύρος δάσκαλος δήλωσε:

Έχεις προβληματιστεί για τη σημαντική φάση (Γ' Γυμνασίου) της σχολικής πορείας στην οποία βρίσκεσαι;

Η 23η αγωνιστική: Μπριζ - Μπέβερεν 1-0 (17' Ρόλαντς), Γάνδη - Μουσκρόν 0-0, Σαρλερουά - Λιρς 0-1 (45' Μρτζα), Λόκερεν - Σεντ Τρουϊντέν 1-2 (17' Κρίστινσον - 27' Στόλιτσα, 77' Μπούβενς), Σταντάρ Λιέγης - Σερκλ Μπριζ 7-1 (5', 34', 37', Ράπαϊτς, 22' Ντε Καμάργκο, 46', 57' Τσίτε, 87' Κοβαλένκο - 54' Ίμπαντ), Βέστερλο - Ροζελάρε 3-2 (31' Βαν Κερκχόβεν, 64' Γιάνσενς, 75' Έβενς - 11' Ελουά, 67' Σμιτς), Άντερλεχτ - Βρυξέλλες 2-0 (14' Φρούτος, 67' Ζέτερμπεργκ), Βάρεγκεμ - Γκενκ 1-0 (29' Σέρχεαντ).

«Τη Δύση δεν μπορεί να τη χτυπήσει κανείς απ' έξω.

Λέξεις/Φράσεις - Κλειδιά

Η βαθμολογία: Άντερλεχτ 46, Μπριζ 46, Σταντάρ Λιέγης (22 ματς) 45, Βάρεγκεμ 40, Γκενκ 37.

Η Δύση θα καταρρεύσει από μέσα.

Μετάβαση

Θα την καταστρέψουν μια μέρα οι πολλές επιθυμίες που έχει».

(ΚΕ.ΣΥ.Π)

Αυτό πιστεύουν αρκετοί στις χώρες της Ανατολής, κι αυτό, πράγματι, ίσχυε κάποτε στον δυτικό κόσμο.

(ΓΡΑ.Σ.Ε.Π.)

Αλλά δεν ισχύει πλέον.

• Ατομικός φάκελος Σ.Ε.Π.

Στην πραγματικότητα, οι επιθυμίες έχουν αναδιπλωθεί, οι επιδιώξεις δεν κινούνται πλέον σε μεγάλη κλίμακα.

Στόχος αυτού του κεφαλαίου είναι να βοηθηθείς:

Βεβαίως, οι εξωτερικές εκδηλώσεις της συμπεριφοράς, τόσο στη ζωή των ατόμων όσο και των κοινωνιών, μοιάζουν να διατηρούν τα παλιά χαρακτηριστικά!

• να κατανοείς την έννοια της μετάβασης και την αναγκαιότητα της σωστής και έγκαιρης προετοιμασίας σου, ώστε οι διάφορες μεταβάσεις να μετατρέπονται σε ευκαιρίες για προσωπική ανάπτυξη και εξέλιξη • να αναπτύσσεις προβληματισμούς για αυτή την κρίσιμη φάση (Γ' Γυμνασίου) της σχολικής σου πορείας.

Την ενεργητικότητα, την ταχύτητα, την τάση για απόσπαση πλεονεκτημάτων. Όλοι φαίνεται να θέλουν κάτι διακαώς, όλοι βιάζονται να το απολαύσουν.

Ωστόσο, αν ρωτήσουμε ποιο ακριβώς είναι το αντικείμενο της επιθυμίας, η απάντηση θα είναι συνήθως απελπιστικά αόριστη. Αυτό δείχνουν οι κοινωνικές και ψυχολογικές μελέτες, το ίδιο και η εμπειρία οποιουδήποτε ζει σήμερα σε μια δυτική μεγαλούπολη. Πίσω από τη δράση διακρίνεται η ανία και πίσω απ' αυτήν, ο φόβος πως η ανία είναι ανίατη.

Έχει περάσει καιρός από τότε που οι κινητήρες του δυτικού πολιτισμού δούλευαν πυρετωδώς. Απέναντι στο «όχι» της πραγματικότητας είχε άλλοτε αντιταχθεί μια θέληση που άφησε τα ίχνη της στην επιστήμη, την τέχνη, την πολιτική. Αδύνατον να γίνει δεκτό το «όχι». Έπρεπε να καμφθεί η αντίσταση της φύσης, η αντίσταση των πραγμάτων, η αντίσταση της συνείδησης του άλλου.

Ορμητικά έτσι ενισχύθηκε η απόφαση να παραμεριστεί οτιδήποτε έβαζε φραγμό στην κίνηση προς τα εμπρός. Το μέλλον δεν ήταν παρά ένα σημείο στο οποίο όφειλε να ολοκληρωθεί η γιγάντια προσπάθεια. Να ελεγχθεί η αρρώστια, το έγκλημα, η φτώχεια, και να φθάσει επιτέλους το «πνεύμα» σ' αυτό το ύψος που ονειρεύτηκε στην εποχή του ο Χέγκελ. Εκεί στις κορυφές ένα υπερκράτος θα μπορούσε να αυτοσυντηρείται ατάραχα και με σιγουριά, γιατί θα είχε ενσωματώσει κάθε προγενέστρο θεσμό και νόμο. Επρόκειτο για μια μορφή τυραννίας; Καθόλου. Ήταν απλώς η συγκέντρωση των σκόρπιων επιθυμιών στο επίπεδο μιας ηγεμονίας.

Έπειτα από την αναρρίχηση αυτή, ακολούθησε η κάθοδος. Χρειάζεται να πούμε για το πόσο βαρύ ήταν το πλήγμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου στην αυτοπεποίθηση των Ευρωπαίων; Με μερικές ομοβροντίες τσακίστηκε η βεβαιότητα πως τα συμφέροντα των κρατών μπορούν να συνδυαστούν χωρίς να αλληλοαποκλείονται. Μαζί με τους νεκρούς και τους αναπήρους το τέλος του πολέμου έφερε κι εκείνη τη μελαγχολία που είχαν ήδη αναγγείλει οι φιλόσοφοι. Μετά τον ενθουσιασμό του Χέγγελ, οι στυφές προειδοποιήσεις του Σοπενάουερ και του Νίτσε για το αδιέξοδο.

Το αδιέξοδο φάνηκε, πράγματι, σύντομα και μπροστά του δεν κατόρθωσε να πει ή να κάνει τίποτα ούτε ο επιστήμονας ούτε ο καλλιτέχνης.

Η γνώση έμοιαζε με παρασκεύασμα πολύ πικρό, το έπινες και σε οδηγούσε στην απαίσια σκέψη πως στο τέλος όλα θα χαθούν. Αν είναι όμως να μελετάς μόνο και μόνο για να βρεις τη γεύση του θανάτου, προς τι η γνώση;

Έχεται τότε η ακμαία, νεαρή σύμμαχος και δίνει μια καινούργια ώθηση. Χάρη στο αμερικανικό πείσμα και στην πίστη πως αν εργαστεί κανείς τα πάντα είναι δυνατόν να αλλάξουν, μια νέα πνοή σπρώχνει και πάλι τη Δύση μπροστά. Δεν υπάρχει βέβαια ο προσανατολισμός προς την υψηλή σύνθεση. Παραμένει όμως, ο μεταρρυθμιστικός ζήλος βασισμένος στην πραγματιστική αρχή. «Δοκίμασε κάτι και μετά το διορθώνεις». Αντί για το όραμα, έχουμε το πείραμα. Έστω.

Είναι κι αυτό μια ασχολία, ένα κέντρισμα, μια απορρόφηση.

Αλλά κι αυτή η κίνηση θα ανακοπεί μετά την περιπέτεια στο Βιετνάμ. Στην Αμερική δεν ετέθη το θέμα με όρους νίκης ή ήττας. Μετά τη λήξη της εμπλοκής, αυτό που έμεινε ήταν μάλλον η αίσθηση μιας απρόβλεπτης παρενέργειας. Η περιβόητη «μηχανή» της τεχνολογίας και της πληροφορίας λειτούργησε στα τυφλά. Πήγε κι έπεσε πάνω σ' ένα ανθρώπινο τείχος. Κανένα πλήρες σχέδιο εδώ, καμία σύλληψη γεωπολιτικού εύρους.

Κι έτσι φθάσαμε στις μέρες μας, τις φορτωμένες ξανά με προφητείες και φήμες. Λένε μερικοί πως σήμερα η Δύση με επικεφαλής τις ΗΠΑ (και παρά τις διαφορές με την Ευρώπη) ανασυντάσσεται για μια νέα παγκόσμια κυριαρχία.

Δεν φαίνεται πειστικό αυτό. Γιατί δεν υπάρχουν ενδείξεις πως πραγματικά αναπτύσσεται μια επιθυμία ικανή να στηρίξει μια αυτοκρατορική τάξη πραγμάτων.

Τόσο οι ηγέτες όσο και οι λαοί υποφέρουν μάλλον από το αντίθετο. Τους λείπει η διάθεση να επαναπροσδιορίσουν τη ζωή και τον κόσμο.

Προτιμούν απλώς να τακτοποιούν υποθέσεις και να ικανοποιούνται γρήγορα. Θέλουν να ελίσσονται, αλλά όχι και να δρασκελίζουν χάσματα. Να «διαχειρίζονται κρίσεις», όχι όμως και να τις αποσοβούν με γενναία αντί-μετρα. Δεν επιθυμούν την ευτυχία, αλλά με κάθε τρόπο την αποφυγή οποιουδήποτε πόνου. Αν καταρρεύσει κάποτε η Δύση δεν θα είναι από αφθονία επιθυμίας, αλλά από πλεόνασμα άγχους.