Ο Φερεϊντούν Φαριάντ τιμήθηκε για τη μετάφραση ανθολογίας από το ποιητικό έργο του Γιάννη Ρίτσου (φωτ. αριστερά) στα ιρανικά, ενώ ο Λευτέρης Αναγνώστου για τη μετάφραση από τα γερμανικά μυθιστορηματικής τετραλογίας του Τόμας Μαν (φωτ. δεξιά).

Φαινόμενα

β. Τα ελληνικά κράτη

Ανακοινώθηκαν τα φετινά Κρατικά Βραβεία Θεατρικών Έργων και Λογοτεχνικής Μετάφρασης

Έγιναν τα ρεπορτάζ μονόπρακτα

Μετά την πτώση της Πόλης (1204) οι δυνάμεις του Ελληνισμού βρήκαν καταφύγιο σε τρία ελληνικά κράτη:

Διακρίσεις… γένους αρσενικού

Και οι δικηγόροι στα τηλεπαράθυρα και τα τοκ σόου και οι μάρτυρες το ίδιο, ενώ δημοσιογράφοι απαγγέλλουν διαλόγους, ποιος είπε "δεν θα δούμε τη δίκη";

Το πρώτο από αυτά ήταν η αυτοκρατορία της Τραπεζούντας που εκτεινόταν στις ΝΑ ακτές του Ευξείνου Πόντου.

Ανδροκρατούμενα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τα φετινά Κρατικά Βραβεία Θεατρικών Έργων και Λογοτεχνικής Μετάφρασης που ανακοίνωσε χθες το υπουργείο Πολιτισμού, καθώς νικητές αναδείχτηκαν εννέα άντρες και τέσσερις γυναίκες, ενώ δεν είναι λίγες οι μοιρασιές.

ΠΟΠΗ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ

Το κράτος της Τραπεζούντας κατά το μαροκινό γεωγράφο θυμάρι (μέσα 14ου αι.) Αδιάκοπα διασχίζουν τη χώρα αυτή ταξιδευτές, που κατευθύνονται προς την επαρχία Κριβν, την έρημο του Καμπτσάκ και άλλες χώρες στο Βορρά. Η αυτοκρατορία της Τραπεζούντας είναι πιο μεγάλη και σπουδαία στα μάτια των χριστιανών μοναρχών από το Βασίλειο της Γεωργίας, γιατί ο πληθυσμός της είναι μεγαλύτερος και τολμηρότερος. Ο βασιλιάς της Τραπεζούντας είναι από γενιά ενδοξότερη και υπερέχει κατά πολύ σε δύναμη από τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου. Οι στρατιώτες του, αν και λίγοι και άσχημα εξοπλισμένοι, είναι ήρωες και θυμίζουν φοβερά λιοντάρια που δεν επιτρέπουν στη λεία τους να ξεφύγει ποτέ […]. A. Bryer, Shipping in the Empire of Trebizond, Mariner's Mirror 52 (1966) 3-4.

Για τη συγγραφή θεατρικού έργου το πρώτο βραβείο απονέμεται στον Μιχαήλ Άνθη («Eva dot com»), το δεύτερο στον Πολυχρόνη Κουτσάκη («Όταν ήταν ευτυχισμένος») και το τρίτο βραβείο μοιράζονται ο Αστέριος Τσίκρας («Μ' ένα ζευγάρι φτερά») και ο Βασίλης Κατσικονούρης («Η φανέλα»).

Όσο μας απορροφά το σόου της δίκης, τόσο απομακρύνονται οι ουσιαστικές έννοιες που αφορούν την απονομή της δικαιοσύνης, τα ανθρώπινα δικαιώματα και όλα όσα αποτελούν τον πολιτισμό μιας κοινωνίας

Το δεύτερο και ισχυρότερο, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, κράτος ήταν η αυτοκρατορία της Νίκαιας στο ΒΔ τμήμα της Μ. Ασίας, και το τρίτο το κράτος της Ηπείρου, που περιλάμβανε την Ήπειρο και την Αιτωλοακαρνανία.

Στην κατηγορία νέοι θεατρικοί συγγραφείς το πρώτο βραβείο κέρδισαν από κοινού οι Μιχάλης Κόκκορης («Γιατί η Μαντόνα κι όχι εγώ») και Κώστας Καραστάθης («Μία σταύρωση που έμεινε μισή»), το δεύτερο οι Χαρίλαος Βεκρής («Έναντι ελπίδας - κάτωθεν ευτυχίας») και Ελισάβετ Κωνσταντοπούλου («Για πλάκα»), ενώ μοιρασμένο είναι και το τρίτο βραβείο στους Κατερίνα Μπέη («Σου μιλάω») και Ιόλη-Φιλουμένη Ανδρεάδη («Στην πόλη»).

Η παράσταση δίκη-χωρίς-κάμερες εξελίσσεται ακριβώς όπως είχαμε προβλέψει, ακολουθώντας με συνέπεια το σύνηθες τελετουργικό της τηλεοπτικής ενημέρωσης, προβάλλοντας κάθε πιθανή και απίθανη λεπτομέρεια και φυσικά αναδεικνύοντας πρωταγωνιστές και διαμορφώνοντας μύθους.

Η φραγκική καταπίεση στη Στερεά Ελλάδα Στα Ζάλωνα (Άμφισσα) ζούσε ένας φράγκος αυθέντης, με το παρωνύμι Κόντος, πολύ κακός άνθρωπος, κλέφτης, άρπαγας και κακότροπος. Και ξεγύμνωνε και έδερνε και βασάνιζε με αγγαρείες (υποχρεωτικές υπηρεσίες) και ταλαιπωρίες τους Σαλωνίτες. Τελευταία μαθαίνοντας πως ο δεσπότης (επίσκοπος) Σαλώνων Σεραφείμ είχε πολλά πλούτη και μια ωραιότατη ανεψιά, αποφάσισε να πάρει την κόρη στο παλάτι του, αρπάζοντας και τα πλούτη του Σεραφείμ. Ο δεσπότης μαθαίνοντας το άρπαγμα της ανεψιάς του, σήκωσε με λόγους τους Σαλωνίτες εναντίον του τυράννου και έγραψε στους Τούρκους να έρθουν να τους παραδώσουν τα Σάλονα λέγοντας καλύτερα να δουλεύουμε Τούρκους παρά Φράγκους. Το Χρονικό του Γαλαξειδίου, Ευθύμιου Πενταγιώτη ιερομόναχου, Αθήνα 1996 (γλωσσική προσαρμογή), 211-212.

Για τη συγγραφή παιδικού θεατρικού έργου, πάλι, το πρώτο βραβείο απονέμεται στη Μαρία Τρανού («Εκεί που φυτρώνουν οι Λιρόμιοι»).

Ακούσαμε για την "ηγετική μορφή" του Γιωτόπουλου - αλήθεια ηγετική σε σχέση με ποιους, με εκείνη τη χούφτα των κατηγορουμένων που τον πλαισιώνουν, στους οποίους δεν απευθύνει καν τον λόγο;

Μετά τη μάχη της Πελαγονίας (1259) τα κάστρα Μάνη, Γεράκι, Μονεμβασία και Μυστράς παραχωρήθηκαν από τους Φράγκους στο Βυζάντιο και αποτέλεσαν τον πυρήνα ενός μικρού κράτους που απορρόφησε βαθμιαία τις φραγκικές κτήσεις και εξελίχτηκε στο δεσποτάτο του Μυστρά.

Οι επιτροπές και στις τρεις κατηγορίες εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για τις εν λόγω επιλογές, δεν παρέλειψαν όμως να σημειώσουν πως υπάρχει άγνοια βασικών θεατρικών κανόνων με αποτέλεσμα να μη γίνεται αισθητή η απογείωση της τέχνης.

"Ηγετικός" και ο Κουφοντίνας.

Αυτό κυβερνιόταν από ένα δεσπότη, αδελφό του βυζαντινού αυτοκράτορα.

Όσον αφορά τη λογοτεχνική μετάφραση, στην κατηγορία έργου ελληνικής λογοτεχνίας σε ξένη γλώσσα το βραβείο απονέμεται στον Φερεϊντούν Φαριάντ για τη μετάφραση ανθολογίας από το ποιητικό έργο του Γιάννη Ρίτσου υπό τον τίτλο «Πέτρινος χρόνος» στην ιρανική γλώσσα (εκδόσεις Saless), ενώ στην κατηγορία έργου ξένης λογοτεχνίας στην ελληνική γλώσσα στον Λευτέρη Αναγνώστου για τη μετάφραση από τα γερμανικά της μυθιστορηματικής τετραλογίας «Ο Ιωσήφ και οι αδελφοί αυτού» του Τόμας Μαν (εκδόσεις Gutenberg).

Τα κολλύρια απασχολούν προς το παρόν τον Σάββα Ξηρό.

Πρωτεύουσα του δεσποτάτου ήταν ο Μυστράς.

Ο Χριστόδουλος αδυνατισμένος μάθαμε - τι μου λέτε;

Η πόλη, που έχει σήμερα εγκαταλειφθεί, αποτελεί με τα παλάτια, τα αρχοντικά και τις εκκλησίες της ζωντανή μαρτυρία για το μεγαλείο του πολιτισμού και της τέχνης του δεσποτάτου.

Μετά είδαμε τους δικηγόρους υπεράσπισης και πολιτικής αγωγής να παρελαύνουν από δελτία, τηλεπαράθυρα και οι υπόλοιποι μοιράστηκαν στα βραδινά τοκ σόου "Διαξιφισμοί" του Mega και "Με τα μάτια της Έλλης" του Antenna. Ακόμη είδαμε και μάρτυρες κατηγορίας - αυτούς προφανώς που θέλει να προστατέψει η απαγόρευση της κάμερας στην αίθουσα του δικαστηρίου - στα τηλεπαράθυρα του κ. Ευαγγελάτου, είδαμε και τα συνήθη ρεπορτάζ γκρίνιας για το πόσο άθλιες είναι οι συνθήκες διεξαγωγής της δίκης.

Είδαμε ακόμη να μετατρέπεται το ρεπορτάζ σε ένα είδος μονόπρακτου "ας-πούμε-τι-είδαμε-στη-δίκη" (δελτίο ειδήσεων Antenna). Δύο ρεπόρτερ προσπαθούν να αφηγηθούν με φυσικότητα διαλόγου το ρεπορτάζ τους: "Είδες και τον κ. Περατικό; Τι υπομονήηηη!" και "Είδα και τον κ. Ταρασουλέα και αυτός ευγενικός, υπομονετικός", "Εντύπωση μου έκανε ο Κουφοντίνας, που κάθησε δίπλα στον Ξηρό γιατί δεν άκουγε" και "Εντύπωση μου έκανε που η Σωτηροπούλου κράτησε το χέρι του Κουφοντίνα" - όλα εντύπωση της έκαναν. Δημοσιογράφοι στο παλκοσένικο. Ας όψεται η απουσία κάμερας από τη δίκη. Χρειάστηκε να πει δυο-τρία συμπαθητικά λογάκια, απολογούμενη η Έλλη Στάη όταν ξεκινούσε την εκπομπή της λίγο αργότερα, "τι να κάνουμε, υποχρεωνόμαστε να καλύψουμε τις ανάγκες που έχει δημιουργήσει η έλλειψη της κάμερας".

Οι προσωπικές κρίσεις φυσικά και δεν έλειψαν, είχε "πικρή" την πρώτη γεύση ο Νίκος Κακαουνάκης από τη δίκη, "λίγες φορές γέλασε ο Κουφοντίνας", "σκληρός, αρχηγικός ο Γιωτόπουλος, μου έκανε μεγάλη εντύπωση η έκφρασή του" αφηγείτο στο Mega ο Γιώργος Βλάχος που δεν παρέλειψε να πληροφορήσει, επίσης, ότι η "Σωτηροπούλου είναι πολύ ερωτευμένη". Κατόπιν αυτών μοιάζουν μάλλον μειωμένης σημασίας οι νομικές, πολιτικές ή άλλες προσεγγίσεις στο ζήτημα, σχεδόν μοιάζει μακρινή ακόμη και η υπόθεση της τρομοκρατίας, μόνον τα θύματά της μένουν ίσως να το θυμούνται, στριμωγμένα αναγκαστικώς λόγω συνθηκών της αίθουσας πολύ κοντά στους θύτες. Αλλά και αυτό γίνεται θέμα συναισθηματολαγνικών περιγραφών για το πώς ανταλλάσσουν βλέμματα ή δεν ανταλλάσσουν οι μεν με τους δε.

Εγώ ήμουν, εσύ πού ήσουν;

Πολύ μας έχουν απασχολήσει και τα βλέμματα και τα γυάλινα κλουβιά των κατηγορουμένων και τα δικαιώματά τους και η μάχη για την "ιερή" δημοσιότητα της δίκης. Αλλά το μπλουζάκι του Φώτη Σεργουλόπουλου, χθες το πρωί στο "Σαν στο σπίτι σας", που έγραφε "Ήμουν κι εγώ στο Spice", θύμισε πως η διαστροφική δημοσιότητα - και αυτή δεν είναι άλλη από τη διαπόμπευση - ανθεί, ανεξαρτήτως από τις δικηγορικές κορόνες σε θεαματικές εθνικές δίκες για τα "δικαιώματα των κατηγορουμένων" και την "ανάγκη προστασίας" τους.

Το Spice είναι το μπαρ στο οποίο έγιναν συλλήψεις, επειδή συνέβαιναν εκεί "ακόλαστες πράξεις" και ως τέτοιες αναφέρθηκαν οι "συνευρέσεις" αντρών. Η υπόθεση διανθίστηκε και με διακίνηση ναρκωτικών και εδώ είναι το ποινικώς και κοινωνικώς κολάσιμο.

Το βολικό, όμως, για τη διαστροφική δημοσιότητα, αλλά και επικίνδυνο πλέον για την κοινωνική υγεία είναι ότι εξακολουθούν να ισχύουν νόμοι, που κηρύσσουν ποινικώς κολάσιμες και πράξεις, οι οποίες αφορούν την αδιαμφισβήτητη ελευθερία ερωτικής επιλογής.

Και ενώ φτιάχνουμε ολόφρεσκους νόμους για να διευθετήσουμε ζητήματα, όπως είναι οι υπερβολές του συστήματος δημοσιότητας, για υποθέσεις που μπορούν να προσφέρουν συγκεκριμένα πολιτικά οφέλη, π.χ. για τη δίκη για τη 17Ν, άλλοι νόμοι, που αναπαράγουν κοινωνικά καρκινώματα, όπως είναι ο κοινωνικός ρατσισμός, παραμένουν ανέγγιχτοι και διευκολύνουν την ανάπτυξη των διαστροφών της δημοσιότητας, χωρίς να "ανοίγει ρουθούνι". Η διαπόμπευση με αφορμή το Spice κόστισε κιόλας μια αυτοκτονία συλληφθέντος.

"Ήμουν κι εγώ στο Spice" έγραφε το τολμηρό μπλουζάκι του πρωινάδικου Φώτη, για να ειρωνευτεί ένα σύστημα με επιλεκτικές ευαισθησίες απέναντι στη διαπόμπευση. Γιατί όχι; Να βγουν και μπλουζάκια "ήμουν κι εγώ στη δίκη" για να ειρωνευτούν τη διαπόμπευση όλων μας μέσα από μια διαδικασία διαρκούς ψυχαγωγικής ενημέρωσης, που μας έχει αλαλιάσει και χάνουμε το μέτρο τι είναι χρήσιμη πληροφορία και τι κουτσομπολιό.