ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΟ

Θέματα για συζήτηση και έκφραση-έκθεση (σχετικά με την κριτική/αξιολόγηση ατόμου και την αυτοκριτική)

Γράφει ο Θανάσης Γεωργιάδης, ποιητής - συγγραφέας

Η αξιολόγηση του μαθητή, με τη μορφή κυρίως της βαθμολογίας, χρησιμοποιείται σε όλες σχεδόν τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και συνδέεται στενά με τους σκοπούς της (εκπαίδευσης) και τους διδακτικούς στόχους που θέτει ο εκπαιδευτικός.

Η γενικευμένη ακράτειά μας

Η αξιολόγηση βοηθά τον καθηγητή να εκτιμήσει τους μαθητές του καθώς και τη μέθοδο διδασκαλίας που χρησιμοποιεί.

Απόλαυσα το εξαιρετικό "Αστειατόριον" του Γιώργου Σκαμπαρδώνη την παρελθούσα Κυριακή, αλλά εντέλει η γεύση που μου άφησε το γέλιο στο στόμα ήταν πικρή -κάτι σαν κλαυσίγελος συνολικά.

Ωστόσο η αξιολόγηση στην εκπαίδευση αμφισβητείται.

Και πώς όχι;

Ορισμένοι μάλιστα παιδαγωγοί και ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να καταργηθεί, επειδή εξυπηρετεί μόνο την αυταρχικότητα και την καταπίεση και λειτουργεί συχνά ως μέσο κοινωνικής επιλογής, αφού ευνοεί τις ισχυρότερες οικονομικά κοινωνικές τάξεις.

Άλλωστε αυτό ήθελε κι εκείνος, φαντάζομαι. Ωστόσο όχι, δεν είναι για γέλια η κατάσταση, όμως γελοίοι είμαστε όλοι μας ανεξαιρέτως σε κάθε περίπτωση. Πρωτίστως βέβαια τα δύο μεγάλα κόμματα που μας κυβερνούν συνεχώς και διηνεκώς και ανυπερθέτως (ναι τόσο αναπόφευκτα), συναγωνιζόμενα κυρίως στο λαϊκισμό, προπαντός στο λαϊκισμό και δη επί παντός επιπέδου.

Ο λαϊκισμός και των δύο έφερε σε αυτό το απερίγραπτο χάλι τη δήθεν εθνική παιδεία μας και την ανατροπή κάθε λογικής. Στον καιρό μου για παράδειγμα, αν έπαιρνες 5 με άριστα το 20, δεν πήγαινες τότε στην άλλη τάξη καν. Τώρα όμως εισάγεσαι σε πανεπιστήμιο. Στον καιρό μου στρατευόσουν και τουλάχιστον μάθαινες τα βασικά περί όπλων κτλ., τώρα ο γιος μου έναν ολόκληρο χρόνο ούτε τουφεκιά δεν έριξε σε κάποιο πεδίο βολής. Όσο για έναν ανιψιό μου, που ήρθε από το εξωτερικό να υπηρετήσει τη θητεία του (λέγοντάς μου "τι, θα προσλάβουμε Αλβανούς μισθοφόρους;"), μη ρωτάτε.

Η χώρα αφύλαχτη, τα σύνορά μας διάτρητα, οι πόλεις μας πλήθουσες από παντοδαπά κάρυα πάσης προελεύσεως και προσελεύσεως, οι νέοι μας, ανεπάγγελτοι ή κάτοχοι αχρήστων πτυχίων, γεμίζουν τα μπαρ και πίνουν καφέδες σε εξωφρενικές τιμές. Ποιο κίνημα καταναλωτών θα τους προστατέψει; Πού, πώς θα βρουν δουλειά;

Οι ίδιοι, άβουλοι υπήκοοι ενός όντως κράτους, δυστυχούμε και μες την τυράννια μας κάνουμε και τους λοιπούς συνέλληνες δυστυχείς. Σταθμεύουμε καταμεσής του δρόμου, παραβιάζουμε το κόκκινο (κι ας κουρεύονται οι πεζοί), ρυπαίνουμε ηχητικά το περιβάλλον, ξεκουφαίνοντας τους ομοίους μας, κι αν είμαστε υπάλληλοι του κράτους ή λοιποί επάλληλοι ταλανίζουμε τους υποτελείς, που δεν είχαν μπάρμπα στην Κορώνη να βολευτούν στο δημόσιο. Καλομαθημένοι στα σπίτια μας, οκνηροί στην εργασία μας, ενοχλητικοί στους άλλους, φορτικοί, αγενείς κατά σύστημα, και όσο για το φιλότιμο, κι αυτό μας τέλειωσε για τα καλά -κείται πλέον στην περιοχή του μύθου. Μόνη μας παρηγοριά, ό,τι έλεγε ο Σαίξπηρ για τους Εγγλέζους του καιρού του: "Είμαστε άθλιοι βέβαια, αλλά ευτυχώς δεν είμαστε Γάλλοι".

Αν σας ικανοποιεί αυτό…