Β. Η ανατολική κρίση του 1839-1841. Η Σύμβαση των Στενών.

Σημαντικό πρόβλημα για τους Έλληνες αποτελούσε ο διακανονισμός των σχέσεων της Ελλάδας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο θάνατος του Μαχμούτ Β΄ (Νοέμβριος 1839) διευκόλυνε την ελληνοτουρκική προσέγγιση. Στις 3 Μαρτίου 1840 υπογράφηκε εμπορική συμφωνία δεκαετούς διάρκειας ανάμεσα στο Ελληνικό Βασίλειο και την ΟΘωμανική Αυτοκρατορία. Η συμφωνία αυτή κρίθηκε επιζήμια για τα ελληνικά συμφέροντα, προκάλεσε αντιδράσεις στην Ελλάδα και δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Αυτοί που αντέδρασαν ήσαν κυρίως οι οπαδοί της Μεγάλης Ιδέας. Την περίοδο που υπογράφηκε αυτή η συμφωνία η Αίγυπτος κήρυξε τον πόλεμο κατά του Σουλτάνου και οι Μεγάλες Δυνάμεις επενέβησαν υπέρ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η νέα κρίση του Ανατολικού Ζητήματος έκανε τους Έλληνες να πιστέψουν ότι ήλθε η ώρα για την απελευθέρωση της Θεσσαλίας, της Ηπείρου, της Μακεδονίας και της Κρήτης. Γι’ αυτό το λόγο συγκροτήθηκαν στις περιοχές αυτές ένοπλες ομάδες, οι οποίες δεν είχαν τη δυνατότητα όμως να πετύχουν το στόχο τους. Με τη Συνθήκη του Λονδίνου (15 Ιουνίου 1840) οι Μεγάλες Δυνάμεις επιβάλλουν διακανονισμό στις τουρκοαιγυπτιακές διαφορές σε βάρος της Αιγύπτου και αποδίδουν την Κρήτη στο Σουλτάνο. Με τη Σύμβαση των Στενών (1841) καθορίζουν ότι σε οποιαδήποτε πολεμική σύρραξη, εφόσον η Τουρκία παρέμενε ουδέτερη, τα Στενά θα ήταν κλειστά για τα πλοία των εμπολέμων. Οι Κρητικοί δυσαρεστημένοι από την τροπή των γεγονότων επαναστατούν (22 Φεβρουαρίου 1841), γρήγορα όμως η επανάσταση καταστέλλεται από τις τουρκικές δυνάμεις.