"Institute of Educational Policy" Books
δ) Η ζωή των εξόριστων Ισραηλιτών στη Βαβυλώνα
Οι Βαβυλώνιοι εγκατέστησαν τους Ισραηλίτες στην περιοχή του κάτω Ευφράτη και του Τίγρη. Οι εξόριστοι υποχρεώνονταν σε καταναγκαστικές εργασίες. Ωστόσο είχαν το δικαίωμα να καλλιεργούν δικά τους χωράφια, να κατέχουν κατοικίες, να μετακινούνται και να ασκούν επαγγέλματα. Το σπουδαιότερο όμως ήταν ότι τους επιτρεπόταν να ζουν σύμφωνα με τη θρησκεία τους. Επειδή βρίσκονταν μακριά από την Ιερουσαλήμ και το Ναό, χρειάζονταν έναν τόπο για να λατρεύουν το Θεό. Δημιούργησαν, λοιπόν, τη Συναγωγή ως τόπο λατρείας και προσευχής. Σ' αυτά τα χρόνια της αιχμαλωσίας καθιέρωσαν επίσημα και το Σάββατο ως μέρα αφιερωμένη στο Θεό.
Οι Ισραηλίτες γρήγορα προσαρμόστηκαν και εντάχθηκαν στο ξένο περιβάλλον. Πολλοί απέκτησαν οικονομική άνεση. Κάποιοι μάλιστα έφτασαν στο σημείο να καταλάβουν και κυβερνητικές θέσεις στη Βαβυλώνα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Δανιήλ και των τριών φίλων του, Ανανία, Μισαήλ και Αζαρία, τους οποίους οι Βαβυλώνιοι επέλεξαν από μικρούς και τους προετοίμαζαν για να αναλάβουν αξιώματα στη βασιλική αυλή.
Παρά τις σχετικά καλές συνθήκες ζωής στη Βαβυλώνα οι Ισραηλίτες ένιωθαν πάντα εξόριστοι. Ούτε μια στιγμή δεν ξέχασαν την πατρίδα τους και δεν έπαυαν να νοσταλγούν την επιστροφή τους στη Γη της Επαγγελίας. Διαβάζουμε σ' έναν πολύ γνωστό ψαλμό:
Στης Βαβυλώνας τα ποτάμια, εκεί καθόμασταν και κλαίγαμε, καθώς θυμόμασταν τη Σιών. Στης όχθης τις ιτιές είχαμε τις κιθάρες μας κρεμάσει, γιατί εκείνοι που μας αιχμαλώτισαν μας γύρευαν τραγούδια να τους πούμε… Μα πώς να τραγουδήσουμε σε ξένη γη τα τραγούδια του Κυρίου! Αν σε ξεχάσω Ιερουσαλήμ, να παραλύσει το δεξί μου χέρι. Η γλώσσα μου ας κολλήσει στο λαρύγγι μου, αν πάψω να σε θυμάμαι…
Ψαλμ 136
Οι τρεις παίδες εν καμίνω Οι τρεις φίλοι του Δανιήλ, όπως διαβάζουμε στην Παλαιά Διαθήκη, αν και ανατράφηκαν στη βασιλική αυλή, παρέμεναν πιστοί στο Θεό των πατέρων τους και δεν παρασύρθηκαν στην ειδωλολατρία. Όταν κάποτε ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ τους ζήτησε να προσκυνήσουν το χρυσό άγαλμά του, αρνήθηκαν με τόλμη να το κάνουν. Αγριεμένος τότε ο βασιλιάς διέταξε να τους ρίξουν δεμένους σε πυρακτωμένο καμίνι. Όμως μέσα από τις φλόγες αντί για κραυγές και θρήνους, έκπληκτοι τους άκουσαν να δοξολογούν το Θεό: «Ευλογητός εί, Κύριε, ο Θεός των πατέρων ημών … ευλογείτε, πάσαι αι δυνάμεις Κυρίου, τον Κύριον…». Ο βασιλιάς θαύμασε το συμβάν κι ο θυμός του διαλύθηκε. Διέταξε, λοιπόν, να τους βγάλουν απ' το καμίνι και ποτέ κανείς από τους υπηκόους του να μην ξεστομίσει κακό για το Θεό των τριών νέων. Η Εκκλησία συχνά αναφέρεται σ' αυτό το γεγονός στην υμνολογία της, επειδή θεωρεί ότι προεικονίζει το Πάθος και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού.