α) Άνθρωποι που κλήθηκαν από το Θεό

Στα χρόνια της κρίσης που ακολούθησαν τη διάσπαση του βασιλείου ο Θεός δεν εγκατέλειψε το λαό του και το σχέδιο της σωτηρίας του κόσμου. Γι' αυτό καλούσε κάποιους ανθρώπους, τους χάριζε τη βαθιά γνώση του θελήματός του και τους όριζε μια μεγάλη αποστολή: να κάνουν γνωστό το θέλημά του στους ανθρώπους. Αυτοί ήταν οι προφήτες. Γράφει ο προφήτης Ιεζεκιήλ για την κλήση του: Όταν είδα τη λάμψη, έπεσα με το πρόσωπο στη γη. Και τότε άκουσα τη φωνή κάποιου που μιλούσε…: «Άνθρωπε, σε στέλνω στους Ισραηλίτες, στο έθνος … που έχει επαναστατήσει εναντίον μου … για να τους μεταβιβάσεις τα όσα εγώ ο Κύριος, ο Θεός, έχω να τους πω. Είτε σ' ακούσουν είτε όχι … θα μάθουν ότι υπάρχει ένας προφήτης ανάμεσά τους. Εσύ όμως άνθρωπε, μην τους φοβηθείς ούτε αυτούς ούτε τα λόγια τους… Εσύ θα τους πεις τα λόγια μου, είτε τ' ακούσουν είτε όχι…».

Οι προφήτες, λοιπόν, αποστέλλονταν να μεσολαβήσουν ανάμεσα στον αληθινό Θεό και τους ανθρώπους. Όμως ένα τέτοιο έργο δεν ήταν εύκολο! Γι' αυτό και κάποιοι στην αρχή δίσταζαν. Τελικά, ωστόσο, όλοι εμπιστεύονταν απόλυτα το Θεό, ξεπερνούσαν τους φόβους τους και βροντοφώναζαν με τόλμη το θέλημά του. Πάντοτε άρχιζαν το κήρυγμά τους με τα λόγια: «Τάδε λέγει Κύριος…» ή «Λόγος Κυρίου…».

Ιερουσαλήμ Ιερουσαλήμ, που σκοτώνεις τους προφήτες και λιθοβολείς όσους στέλνει ο Θεός σ' εσένα… Μτ 23, 37