Κείμενο 10 - [Χωρίς γλωσσική αντίσταση]

Από τις χειρότερες μορφές εξαρτήσεως αυτού του τόπου -μακροπρόθεσμα η πιο επικίνδυνη, νομίζω- είναι η γλωσσική μας εξάρτηση από ξένες γλώσσες, ιδίως δε σήμερα από την αγγλική. […]

Αυτούσιες, παραλλαγμένες ή μεταφρασμένες, σμήνη ξένων λέξεων και φράσεων έχουν εισαχθεί τα τελευταία χρόνια, κι εξακολουθούν να εισάγονται καθημερινώς, με αυξανόμενο ρυθμό, από τα ποτάμια της τεχνολογίας και της διαφήμισης, που κατακλύζουν τη ζωή μας με έννοιες, εργαλεία και καταναλωτικά αγαθά, και φυσικά και με τις λέξεις που τα δηλώνουν. Έτσι, αφύλακτο το κάστρο της γλωσσικής μας ρωμιοσύνης, χωρίς δική μας γλωσσική αντίσταση ή βοήθεια και με πρόθυμο και δραστήριο Εφιάλτη την ξενομανία μας, παραδίδεται από μας τους ίδιους στο γλωσσικό οδοστρωτήρα των ξένων γλωσσών. Γιατί, όταν ο Έλληνας ράφτης και η Ελληνίδα κομμώτρια της συνοικίας μας αυτοαποκαλούνται "Tailor Μιχάλης" και "Coiffures Λίτσα", απευθυνόμενοι προφανώς σε μας τους Έλληνες συμπολίτες και πελάτες τους, κι όταν διασχίζοντας πολλούς δρόμους πόλεων, κωμοπόλεων και χωριών ακόμη έχεις συχνά την υποψία πως κατοικείς σε χώρα με άλλη γλώσσα, τότε δεν μπορεί παρά να είσαι "ώριμος" να δεχτείς αδιαμαρτύρητα κάθε ξένη λέξη που σου "σερβίρεται", και μάλιστα σε "δέσμες": σε -μαν: μπίζνεζμαν, σπόρτσμαν, ρέκορντμαν, σόουμαν, λάισμαν, κάμεραμαν, μπάρμαν, μπούμαν, σούπερμαν ή σε -άζ: μασάζ, τονάζ, φιξάζ, μοντάζ, σπικάζ, μιράζ, ρεπορτάζ, κολάζ, μιξάζ.

[…] Ήδη χρησιμοποιήσαμε προθέσεις σε επιρρηματική χρήση: είσαι "ιν", είσαι "άουτ"· και σύνθετα ακόμη, του "στιλ": σινεμάδες, drive in, σταρ-σίστεμ και φαστ-φουντ -ή, επί το ελληνικότερο, φαστφουντάδικο.

Γιώργος Μπαμπινιώτης, Ελληνική Γλώσσα. Παρελθόν-Παρόν-Μέλλον, εκδ. Gutenberg, 1994