Οι ελπίδες των Ιουδαίων για το Μεσσία

Στα φετινά μαθήματα είδαμε ότι οι Ιουδαίοι ήταν ένας λαός που πορεύτηκε με μεγάλα σκαμπανεβάσματα. Απ' την αρχή της ιστορίας τους χρειάστηκε να παλέψουν με πολλούς αντιπάλους: Αιγύπτιους δυνάστες, κινδύνους της ερήμου, πολυθεΐα και ειδωλολατρία, ισχυρούς εχθρούς, εσωτερικές κρίσεις και λάθη. Ωστόσο πάντα προσπαθούσαν να διατηρούν την πίστη τους στη Διαθήκη. Δεν έπαψαν να ελπίζουν ότι όλες οι υποσχέσεις του Θεού θα εκπληρωθούν. Και περίμεναν το Μεσσία που θα έστελνε ο Θεός, έναν απόγονο του Δαβίδ, που θα εγκαθίδρυε τη βασιλεία του Θεού στη γη.

Μετά τη βαβυλώνια αιχμαλωσία, και αντίθετα με τις ελπίδες που διατηρούσαν οι Ιουδαίοι ότι θα ζούσαν πια ελεύθεροι, ακολούθησαν δύσκολοι αιώνες. Αναγκάστηκαν να είναι, όπως είδαμε, υποτελείς* σε λαούς ισχυρούς. Έτσι, πολλοί Ιουδαίοι άρχισαν να ονειρεύονται διαφορετικά τον ερχομό του Μεσσία. Να ελπίζουν, δηλαδή, ότι θα έρθει ως ήρωας και απελευθερωτής που θα τους ξαναδώσει τη χαμένη τους αξιοπρέπεια και θα τους αποκαταστήσει ως ένα μεγάλο έθνος στα μάτια του κόσμου. Ξεχάστηκε η παλιά Επαγγελία του Θεού στον Αβραάμ: «μ' εσένα θα ευλογηθούν όλα τα έθνη της γης». Οι Ιουδαίοι προσδοκούσαν πια το Μεσσία ως έναν κοσμικό βασιλιά, που θα ερχόταν στον κόσμο μόνο γι' αυτούς. Όταν οι Ρωμαίοι κατέκτησαν την Παλαιστίνη, οι ελπίδες του ιουδαϊκού λαού για τον ερχομό ενός τέτοιου Μεσσία δυνάμωσαν ακόμη περισσότερο.