ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ Επώδυνες συγκρίσεις

ΜΑΙΡΗ ΚΑΤΣΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

"Παρακαλώ, μπορώ να μιλήσω στον καθηγητή; Είμαι μια ασθενής και είναι επείγον", ρώτησε με αγωνία η έγκυος το πρόσωπο που της απάντησε εκείνο το απόγευμα στο σπίτι του γυναικολόγου μεγαλογιατρού. Η δυστυχής γυναίκα είχε ήδη δύο αποβολές και μια ανησυχητική ένδειξη στη νέα εγκυμοσύνη της την είχε τρελάνει. "Ο καθηγητής δεν είναι εδώ… Όχι, δεν ξέρω τι ώρα θα γυρίσει ούτε πού είναι τώρα…", ήταν η κοφτή απάντηση από την άλλη πλευρά του σύρματος.

Η νύχτα πέρασε εφιαλτικά για τη νεαρή γυναίκα. Όταν την άλλη ημέρα το πρωί βρήκε επιτέλους τον δυσθεώρητο γιατρό στην κλινική του και του είπε ότι τον έψαχνε από την προηγούμενη ημέρα, η σκληρή "αυτοκρατορική" απάντησή του την άφησε άφωνη: "Να μη με ξαναενοχλήσετε στο σπίτι!". Ήταν ο ίδιος εκείνος καθηγητής που είχε ζητήσει την (παράνομη) αμοιβή του για μια επέμβαση από μία άλλη, μόλις χειρουργημένη, γυναίκα. Και όταν εκείνη του είπε ότι είχε τα χρήματα στην τσάντα της στην ντουλάπα του δωματίου και ότι δεν μπορούσε να σηκωθεί ακόμα από το νοσοκομειακό κρεβάτι, της είπε χωρίς ντροπή: "Να σας φέρω εγώ την τσάντα"(!). Και το έκανε.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά, κάνοντας αυτόματα συγκρίσεις και συνειρμούς, όταν τηλεφώνησα προχθές σε έναν άλλο καθηγητή της Ιατρικής για να τον ρωτήσω για μια νεαρή ασθενή. Ο γιατρός αυτός, που υπήρξε παλαιότερα καθηγητής σε φημισμένο αμερικανικό Πανεπιστήμιο και καθηγητής μετά σε ελληνικό, παραιτήθηκε χωρίς δισταγμό από την ακαδημαϊκή του καριέρα, όταν έπρεπε να επιλέξει - με τον νόμο Παπαδόπουλου - μεταξύ Πανεπιστημίου και ΕΣΥ ("είναι δυνατό να αφήσω τους αρρώστους μου;", έλεγε τότε με έκδηλη απορία). Πολλές φορές είχα χαρεί τις συζητήσεις μαζί του σχετικά με την αναξιοπιστία των ιδιωτικών εργαστηρίων και την κακή προσφορά υπηρεσιών υγείας στη χώρα μας. "Η ασθενής έχει τηλεφωνήσει στη γραμματέα σας για να κλείσει απογευματινό ραντεβού μαζί σας στο νοσοκομείο", του είπα, όταν τον βρήκα στο κινητό του τηλέφωνο. "Όχι τη γραμματέα μου, Μαίρη. Τη γραμματέα του νοσοκομείου", με διόρθωσε ελαφρά προσβεβλημένος. "Πες μου… Έχε όμως υπόψη σου ότι μπορεί να κλείσει το τηλέφωνο, γιατί μπαίνω στο… λεωφορείο" (!).

Κατεβάζοντας λίγο αργότερα το ακουστικό, χαμογελούσα μόνη μου. Πώς θα ήταν άραγε το ΕΣΥ, αλλά και το ελληνικό Πανεπιστήμιο, αναρωτήθηκα, αν είχε πολλούς τέτοιους γιατρούς και καθηγητές;