ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ Το παιδί που λαχταρούσε…

ΜΑΤΙΝΑ ΗΡΕΙΩΤΟΥ

Θα αγοράζατε ένα μωρό; Την τελευταία φορά που αναρωτήθηκα, δεν βιάστηκα, όπως τις προηγούμενες, να πω όχι.

Ζώντας κάθε ώρα, κάθε στιγμή τη χαρά τού να έχεις παιδί, να το βλέπεις να μεγαλώνει, να αλλάζει, να σου δίνει κάθε μέρα τόσα όσα εσύ δεν μπορείς να του δώσεις σε μια στιγμή, νιώθω εξαιρετικά τυχερή που για μένα η γέννησή τους δεν ήταν εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση.

Σκέπτομαι όμως την αγαπημένη μου φίλη με τις απανωτές απογοητεύσεις. Το παιδί που λαχταρά δεν ήρθε, αν και έχει εξαντλήσει κάθε περιθώριο που δίνει η σύγχρονη ιατρική. Όλες οι μέθοδοι που είχαν να της προτείνουν οι γιατροί δεν έφεραν το πολυπόθητο αποτέλεσμα. Η φίλη μου δεν έχει τον "σοβινισμό" του DNA.

To παιδί που ζητά να υιοθετήσει μπορεί να μην είναι η βιολογική της συνέχεια, θα αποκτήσει όμως προσωπικότητα, θα διαμορφωθεί κοντά της, εκείνη θα είναι πλάι του, εκείνη θα είναι η μάνα του. Όμως, είναι πολύς καιρός που περιμένει και κάθε μέρα που περνάει όλο και λιγότερο πιστεύει ότι θα καταφέρει να το αποκτήσει. Είναι κοινός τόπος να μιλήσει κανείς για τη διαδικασία των υιοθεσιών. Αν η φίλη μου έβρισκε "άκρες" για να υιοθετήσει ένα παιδί παράνομα, πληρώνοντας ίσως, τους φυσικούς γονείς και μεσάζοντες, τι θα σήμαινε αυτό για την ίδια; Θα την καταδίκαζα; Θα τη θεωρούσα ανήθικη; Θα πίστευα ότι επειδή θα είχε πληρώσει, δεν θα το αγαπούσε;

Μα, από αγάπη θα το έκανε. Και τελικά, αυτό το παιδί που οι γεννήτορές του αποδεδειγμένα το θεωρούσαν είδος προς εκποίηση, θα έβρισκε κοντά της αυτό που όλα τα παιδιά δικαιούνται: μια μάνα.