ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ Ζώντες βίον πρωτογόνων

ΆΝΝΑ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ

Ένα πλοίο ταξιδεύων, με υπέροχον καιρόν, αιφνιδίως εξωκείλει, ανοιχτά των Αζορών. Και τι να 'τανε το πλοίο; Να 'τανε η ελπίδα ότι το πνεύμα (του ΟΗΕ) θα νικούσε την ύλη (της στρατιωτικής υπερ-υπεροχής); Ότι τελευταία στιγμή οι τρεις ιέρακες, παρασυρμένοι απο τα ωραία και μεγάλα λόγια που κι οι ίδιοι έχουν χρησιμοποιήσει στην καριέρα τους, θα αποφάσιζαν να σεβαστούν τη διαδικασία που περνάει από τον διεθνή οργανισμό, αυτόν τον έρμο; Μήπως ο ΟΗΕ εξώκειλε ανοιχτά των Αζορών, με απαίσιον καιρόν; Τι αξία έχει ένας διεθνής οργανισμός όταν η υπερδύναμη δεν έχει ανταγωνιστή; Όλοι αυτό αναρωτιούνται τώρα, και τον κλαίνε σήμερα, πριν από τα δάκρυα για τα θύματα πολέμου. Κι εκείνο το παλιό τραγουδάκι του Μποστ μοιάζει με δυσοίωνη προφητεία ξαφνικά. Ζώντες βίον πρωτογόνων, έτσι όπως το έλεγε θα είμαστε χωρίς διεθνή κοινότητα. Με τρομερά όπλα, με κυρίαρχα κράτη, με επιστήμη και τεχνολογία, ζώντες βίον πρωτογόνων. Γιατί τι να τα κάνεις όλ' αυτά αν δεν ελπίζεις να ξεπεράσεις την ανθρώπινη μικρότητά σου, τη μικρότητα της χώρας σου, της γλώσσας σου, να φτιάξεις κάτι παραπάνω, έστω ελλιπές. Κανείς δεν είναι τέλειος. Οι άνθρωποι κυρίως δεν είναι τέλειοι. Η πολεμοχαρής πλευρά τους έχει πάντα τα μέσα κι η ειρηνική είναι αδύνατη, έχει μόνο αυτόν τον τόσο ευπαθή κι ευαίσθητο Οργανισμό, που, ελάτε τώρα πατριώτες, πόσες φορές δεν τον κατηγορήσατε για υποκρισία, πόσες φορές δεν τον χτυπήσατε θεωρώντας τον πανίσχυρο; Να λοιπόν που δεν είναι ούτε ισχυρός ούτε δεδομένος. Μια ουτοπία είναι, που στηρίζεται σ' εμάς των ανίσχυρων τη μεγάλη επιθυμία να συνυπάρξουμε ειρηνικά. Μήπως λοιπόν άξιζε πιο ευγενική μεταχείριση;