ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ Μια νύχτα, το πάρκο…

ΜΑΤΙΝΑ ΗΡΕΙΩΤΟΥ

Μέσα σε μια νύχτα οι μπουλντόζες όργωσαν την άσφαλτο και έλυσαν οριστικά τη διαφωνία: θα αποκτούσε η Καλαμάτα ένα πάρκο μέσα στην καρδιά της ή ο κεντρικός της δρόμος θα εξακολουθούσε να φθάνει μέχρι την παραλία;

Μέσα σε κείνη τη νύχτα, αρχές της δεκαετίας του '80, η Αυτοδιοίκηση έδειχνε τι μπορεί να κάνει άμα θέλει. Από τότε, χιλιάδες παιδιά μεγάλωσαν παίζοντας στις παιδικές χαρές του πάρκου, ανεβοκατεβαίνοντας στα βαγόνια που μάζεψε ο Σταύρος Μπένος από τα αμαξοστάσια του ΟΣΕ σε όλη την Ελλάδα για να συνθέσουν το μοναδικό πάρκο με τα τρένα. Τότε, κάθε βαγόνι είχε διαφορετικό προορισμό: ένα ήταν παιδικός σταθμός, ένα δεύτερο βιβλιοθήκη, ένα τρίτο στέκι. Και στον παλιό σταθμό στα θερμά βράδια του καλοκαιριού βρίσκαμε δροσιά κάτω από τις λεύκες με παγωμένες μπίρες και μεζέδες.

Και ύστερα ήρθε ο σεισμός. Το πάρκο των σιδηροδρόμων δεν έγινε ποτέ πια προτεραιότητα για την Καλαμάτα. Σιγά σιγά άρχισε να εγκαταλείπεται και στα τέλη της δεκαετίας του '90 έμεινε φάντασμα του παλιού καλού του εαυτού. Έμεναν όμως πάντα εκεί τα τρένα - χωρίς βιβλιοθήκες πια - έμενε ο παλιός σταθμός - ουζερί, οι βόλτες των Καλαματιανών και όλων ημών των φίλων τους, έμεναν οι λεύκες.

Και ύστερα, μέσα σε μια νύχτα, όπως ακριβώς δημιουργήθηκε, το πάρκο καταστράφηκε. Οι λεύκες ξεριζώθηκαν από τον ανεμοστρόβιλο, έπεσαν πάνω στα βαγόνια. «Το πάρκο ουσιαστικά δεν υπάρχει πια», μου είπε χθες το απόγευμα ο φίλος μου ο Ηλίας στο τηλέφωνο.

Κι όμως, είμαι σίγουρη ότι δεν χρειάζεται παρά μία ακόμη νύχτα: επειδή θέλει η Αυτοδιοίκηση, επειδή θέλουν και οι Καλαματιανοί.