ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ "Έντεχνες" προδοσίες…

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΆΤΣΗ

Σιγοψιθυρίζαμε τα τραγούδια τους, όταν ακόμη ήταν οι "απροσάρμοστοι" της ελληνικής μουσικής. Δεν είχαν μόνιμη στέγη στα ραδιόφωνα. Δεν είχαν στέγη γενικώς… Οι εταιρείες τούς "λάνσαραν" δειλά στην αγορά, να δουν τι… ψάρια πιάνει το εναλλακτικό. Σιγά - σιγά άρχισαν να ανθούν. Μαζί τους ανθούσε και η δική μας νιότη. Μεγαλώναμε ταυτόχρονα. Γίνανε και γίναμε - καθένας από την πλευρά του - η γενιά της ελληνικής έντεχνης μουσικής. Ίδιες ανησυχίες, ίδιες αναζητήσεις, ίδιες αγάπες.

Ίδιο και το "λούκι" που μας ρούφηξε, τελικά. Της μόδας. Χαλάρωσαν οι αντιστάσεις μας, παραδοθήκαμε!

Να που βρισκόμαστε τώρα σαρδελοποιημένοι, στους "νεόφερτους ναούς" των μουσικών σκηνών. Να συναντήσει ξανά ο ένας τον άλλον.

Το σκηνικό, στις περισσότερες περιπτώσεις, κάτι από μπουζουκομάγαζο.

Κι εκεί οι μετρ, κι εκεί οι ευνοημένοι των πρώτων τραπεζιών, κι εκεί εκμεταλλεύσιμο και το τελευταίο εκατοστό χώρου, να πνίγεσαι ο ένας πάνω στον άλλον, να μην πάει χαμένος κανένας πελάτης, να μην πέσει κάτω ούτε ένα ευρώ. Εκεί και οι μπόμπες. Οι λουλουδούδες λείπουν… κάτι είναι κι αυτό. Εκεί να περιμένεις με τις ώρες να γεμίσουν όλα τα τραπέζια, να αρχίσει επιτέλους το πρόγραμμα. Κι έτσι και είσαι φοιτητάκος, με πενιχρό εισόδημα, μέχρι να ακουστεί η πρώτη νότα έχεις πιει το μοναδικό ποτό που μπορείς να αγοράσεις και ροκάρεις ξεροσφύρι την υπόλοιπη βραδιά.

Κι όταν η κιθάρα αρχίσει να σολάρει, συνένοχοι στην κατάντια, "έντεχνος" και κοινό, προσπαθείτε να ζωντανέψετε για λίγο τον παλιό έρωτα. Η σούπα ξαναζεσταίνεται, κάτι αρχίζεις να θυμάσαι από το παλιό πάθος, ξεχνιέται η προδοσία, πνίγεται στα μπουκάλια… Στο τέλος καταντάς να περάσεις καλά.

Ευτυχώς, οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο. Κι ας "ξεπούλησαν" τα… πιο μεγάλα θέλω.