ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ Για τα παιδιά που χάθηκαν

ΆΝΝΑ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ

Τρεις μέρες τώρα το ραδιόφωνο μάς κυνηγά με λεπτομέρειες. Εκδίκηση που κλείσαμε την τηλεόραση ίσως. Η φαντασία, η έλλειψη εικόνας, μήπως κάνει χειρότερα τα πράγματα; Τρεις μέρες με περιγραφές για τα νερά του Αλιάκμονα, για τις πιθανότητες να βρεθεί το τρίχρονο παιδάκι που παρέσυρε. Πρωινά που ξεκινούν με άγχος και φρίκη, με ανείπωτους φόβους, με συμπόνια τραγικά άχρηστη για την άγνωστη μητέρα. Τρεις μέρες με αγωνιώδεις ερωτήσεις και ατέλειωτες περιγραφές. Τι έγινε το παιδάκι; Θεέ μου συγχώρα με, τι βγαίνει μ' αυτό το πράγμα; Με αυτή τη διασπορά ανατριχίλας; Αυτή την πεισματώδη επανάληψη; Χρησιμεύει σε κάτι; Βοηθάμε κανέναν; Ενημερωνόμαστε σε βάθος; Περί τίνος πρόκειται ακριβώς; Γιατί η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί με ρεπορτάζ σε αυτές τις περιπτώσεις. Ίσως να υπάρχει σε άγνωστα παραμύθια του Άντερσεν, που μιλούν για θανάτους μικρών παιδιών. Στην εποχή του ήταν τόσο συχνότεροι αυτοί οι θάνατοι, που έπρεπε να βρεθεί μια εξήγηση. Και η εξήγηση ήταν ότι τα μικρά παιδιά γίνονταν αγγελάκια όταν πέθαιναν. Ήταν τόσο αθώα, τόσο υπέροχα, ώστε αμέσως έβρισκαν μια θέση στον Παράδεισο και ζούσαν αιώνια εκεί, διατηρώντας την πλήρη αγνότητά τους. Ήταν μια ιδέα που έφερνε ανακούφιση· αλλά δεν μεταδίδεται από το ραδιόφωνο. Δεν μπορεί να παρηγορήσει ραδιοφωνικά τους γονείς νεκρών παιδιών. Γι' αυτό τα ρεπορτάζ σταματούν κάποια στιγμή, όση συμπόνια κι αν έχουν νιώσει οι ρεπόρτερ, όσο επίκαιρο κι αν είναι το θέμα κι αν λέει η ημερήσια διάταξη πως ακόμη συγκινεί. Σταματούν να μεταδίδουν γιατί κάποια στιγμή από τα ρεπορτάζ δεν βγαίνει ούτε έλεος ούτε συμπόνια· μόνο φρίκη, τόσο γυμνή που μοιάζει με μομφή.