ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ Συνάντηση με νόημα στη Ρώμη

ΜΑΤΙΝΑ ΗΡΕΙΩΤΟΥ

Μπήκε μέσα στο μικρό καφέ βιαστικός. Ήταν φανερό ότι ήταν σκαστός από την οικοδομή: φορούσε τα ρούχα της δουλειάς και αντίθετα με όλους τους άλλους, τους φορτωμένους χάρτες της Ρώμης και φωτογραφικές μηχανές που ξαπόσταιναν απολαμβάνοντας τον εσπρέσο τους, εκείνος παρήγγειλε εργατικό σάντουιτς. Δεν τον είχαμε προσέξει, μέχρι που γύρισε προς το μέρος μας: "Έλληνες είστε;", μας ρώτησε, έχοντας ακούσει τους διαλόγους μας. Μέσα σε δευτερόλεπτα ακούγαμε τον καλοφτιαγμένο νεαρό να μας λέει ότι είχε περάσει οκτώ χρόνια στην Κρήτη με το που έφυγε από την Αλβανία και πλέον βρισκόταν στην Ιταλία. "Καλοί άνθρωποι", έλεγε με θαυμάσια ελληνικά για τους Κρητικούς, που έζησε μαζί τους στη δύσκολη εποχή της ζωής του. Φεύγοντας χαμογελαστός, είχε προλάβει να πληρώσει τον λογαριασμό μας, ευχαριστώντας κατά κάποιο τρόπο τους Έλληνες και τον τόπο τους, που τον είχαν δεχθεί.

Σκεφτόμουν αρκετές ημέρες τον νεαρό Αλβανό. Γιατί να ξοδέψει τριάντα ολόκληρα ευρώ - τόσο περίπου δεν είναι ένα μεροκάματο για τους συμπατριώτες του στις αγροτικές μας περιοχές; - για δύο ανθρώπους που δεν είχε ξαναδεί και δεν θα ξανάβλεπε ποτέ στη ζωή του; Είχε περάσει καλά στην Ελλάδα; Τι πήρε μαζί του φεύγοντας; Δεν είχε περάσει με φόβο να πέσει σε περίπολο των συνοριοφυλάκων τα ελληνοαλβανικά σύνορα; Πώς είχε καταλήξει στην Κρήτη; Με τι συνθήκες δούλεψε εκεί; Πώς πληρώθηκε; Ό,τι και να 'γινε ήταν φανερό ότι αυτός ο άνθρωπος έφυγε με καλές αναμνήσεις. Βεβαίως, καθώς πλέον ζει στην Ιταλία, δεν έμαθε τι συνέβη σε δύο συμπατριώτες του, επίσης στην Κρήτη, όταν θεωρήθηκαν ύποπτοι για μια μικροκλοπή. Ευτυχώς: και γι' αυτόν και για μας…