ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ Το παράπονο του Φρίξου

ΚΙΤΤΥ ΞΕΝΑΚΗ

Αγαπητή κυρία Δήμαρχε,

Δεν ξέρω αν κάνω καλά που απευθύνομαι σε εσάς, άκουσα να λένε "τα παράπονά σου στον Δήμαρχο" και στηρίζομαι στην πιθανότητα να μην έκαναν πλάκα. Δεν ξέρω επίσης γιατί δεν υπάρχει η δική μου φωτογραφία πλάι σε αυτό το γράμμα, μου λένε συνεχώς ότι είμαι πολύ χαριτωμένος και δεν κάνουν πλάκα. Ας μην περιττολογώ, όμως, έρχομαι στο προκείμενο: θα το εκτιμούσα αν μπορούσατε να κάνετε κάτι για τα νεύρα της μαμάς μου, διότι πολύ ανησυχώ. Κάθε φορά που βγαίνουμε βόλτα, και αφού φτάσουμε στο πάρκο ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας από το πεζοδρόμιο γύρω στις 100 φορές, όσα είναι και τα αυτοκίνητα, τα μηχανάκια, τα σπασμένα μπουκάλια και οι πεταμένες σακούλες με σκουπίδια που παρακάμπτουμε, η μαμά μου παίρνει ένα σκοτεινιασμένο ύφος και δεν ξεκολλά τα μάτια της από πάνω μου, δεν βλέπει καν μπροστά της, με αποτέλεσμα να γλιτώνουμε παρά τρίχα τα δέντρα και τις κολόνες, τρέχει σαν την τρελή μόλις πάω να αγγίξω το οτιδήποτε, αναστενάζει κάθε λίγο, και εν ολίγοις κάνει σαν την υστερική, και, παρ' όλο που κάποιοι κακοπροαίρετοι θα σας πουν ότι είναι κιόλας, εγώ είμαι βέβαιος ότι κάτι συγκεκριμένο την απασχολεί και δεν χαίρεται και αυτή τη βόλτα. Δεν είμαι βέβαιος τι ακριβώς είναι, άκουσα όμως έναν κύριο να τη ρωτάει "γιατί νομίζετε πως δεν κυκλοφορούν αδέσποτα στο πάρκο;" και εκείνη να μονολογεί "δεν θα πιάσω στα χέρια μου κάποιον από αυτούς τους υπανθρώπους;", και είχε ένα άγριο βλέμμα· γι' αυτό σας λέω, κυρία Δήμαρχε, αν μπορούσατε να κάνετε κάτι εσείς, θα το εκτιμούσα, διότι εγώ είμαι μόλις οκτώ μηνών, μαλλιαρός και μικρόσωμος - άντε να της κουνήσω την ουρά μου.

Μετά τιμής, Φρίξος