ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ Τι θερμοκήπιο είν' αυτό;

ΆΝΝΑ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ

Κάπως αλλιώς το είχα φανταστεί εν γένει το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Κατ' αρχήν όταν ακούει «θερμοκήπιο», φαντάζεται κάτι προστατευμένο κανείς. Ένα μέρος όπου δεν μπορεί να τρυπώσει το κρύο κι ο αέρας, κλειστό γύρω γύρω, με το φως να περνάει και να χαϊδεύει τα προστατευόμενα φυτά. Κάτι σαν προστατευμένο φυτό είχα φανταστεί ότι θα γίνει σιγά σιγά το ανθρώπινο είδος, σε περιβάλλον φιλικό μόνο για το ίδιο, ζεστό και τρυφερό, που δεν θα αφήσει τίποτ' άλλο όρθιο μεν, αλλά θα είναι ευχάριστο όσο κρατήσει. Κάτι με φοίνικες είχα φανταστεί, χλιαρό αεράκι και μόνιμη κομμάρα στο κορμί, να μην μπορείς να δουλέψεις από τη ζέστη κι όπως πίνεις την πορτοκαλάδα σου ξαπλωμένος στην αιώρα, να σε γαργαλάνε τα λογχώδη φύλλα των εξωτικών φυτών που θα γεμίσουν τον τόπο. Κι από φοίνικες δεν έχω παράπονο, όλοι οι δήμοι, από Πάρνηθα μέχρι παραλία, έχουν γεμίσει, αλλά το υπόλοιπο τοπίο πώς δένει; Κρύο και θύελλες καθημερινά και καταιγίδες και δρόμοι να καταστρέφονται και πόλεις να πλημμυρίζουν; Εμείς να έχουμε ήδη αποκτήσει χαρακτήρα θερμοκηπίου, έτοιμοι για περιποίηση και χαλάρωση, το δε θερμοκήπιο, ενισχυμένο σου λέει από την πολλή ζέστη, να παράγει υγρασία, και η υγρασία να περιφέρεται και να φέρεται παράξενα και να ρίχνει βροχές εκεί που δεν τις περιμένουμε και να ανασταίνει ποτάμια μέχρι καταστροφής και να μην ελέγχεται με τίποτα, να μη μοιάζει με τίποτα, να μην αντιμετωπίζεται με τίποτα. Δεν είναι θερμοκήπιο αυτό, ονειρεμένη κατάσταση προστασίας όπου θα μας καλλιεργούσε και θα μας φρόντιζε σαν γλαστρούλες κάποια ανώτερη δύναμη, ο καλός θεούλης ίσως. Κάπως αλλιώς πρέπει να το λένε.