Εφημερίδα "Τα Νέα"
Τρία θέατρα με προδιαγραφές εδώ και εκατό χρόνια!
Εδώ και εκατό χρόνια η Αθήνα απέκτησε τρία θέατρα - θέατρα, κτισμένα οικήματα με προδιαγραφές αρχιτεκτονικές και δραματολογικές ευρωπαϊκών μοντέλων. Το «Βασιλικόν» (Εθνικό), το Δημοτικό και το Κοτοπούλη. Το Δημοτικό το γκρέμισε ο Κοτζιάς και η πλατεία που δημιουργήθηκε πήρε τo όνομά του! Τα άλλα εκατόν τόσα θεατρικά στέκια είναι πρώην σινεμά, αποθήκες, δωμάτια, γκαράζ, τυπογραφεία, σούπερ μάρκετ, είσοδοι πολυκατοικιών, μηχανουργεία, ταβέρνες, καμπαρέ, υπόγεια, πλυσταριά (το «Θέατρο Τέχνης» ήταν τα πλυντήρια ασπρορούχων του Αρσακείου Παρθεναγωγείου!) κ.τ.λ.
Αρνητικό στοιχείο: έργα κλασικά και νεοκλασικά με απαιτήσεις πολλών σκηνικών χώρων (για λόγους ουσιαστικούς - δες τα τέσσερα σκηνικά του «Θείου Βάνια» που οδηγούν τη δράση από τον κήπο στην κουζίνα-καθιστικό) στριμώχνονται σε μονοσήμαντα σκηνικά. Καμαρίνια της ντροπής και χώροι υποδοχής και παραμονής επαρχιακού σταθμού λεωφορείων.
Θετικό στοιχείο: έργα που γράφονται γι' αυτούς τους θεατρικούς χώρους υποχρεώνουν τους συγγραφείς να πειθαρχήσουν στις δυνατότητές τους, στις δυσκολίες τους, στις απαγορεύσεις τους. «Η Αυλή των θαυμάτων» γράφτηκε από τον Καμπανέλλη εν γνώσει του χώρου που θα ανεβαστεί και ο Τσαρούχης προσάρμοσε το σκηνικό του ανάλογα.
Αν είναι να θαυμάζει κανείς κάτι είναι η ευρηματικότητα των σκηνογράφων και οι πανουργίες των αρχιτεκτόνων διασκευαστών μιας κάβας π.χ. σε κυκλική σκηνή.
