ΓΗΠΕΔΟΓΡΑΦΙΕΣ

Κόντρα σε θεούς και δαίμονες

ΦΙΛΑΘΛΕΩΝ

Η φετινή ΑΕΚ είναι το όνειρο κάθε αθλητικογράφου και ο εφιάλτης κάθε οπαδού της. Μια ομάδα στην οποία όλα είναι συναρπαστικά και τίποτα λογικό ή προβλέψιμο. Ένας σύλλογος που μοιάζει με χώρα της Λατινικής Αμερικής, καθώς σχοινοβατεί διαρκώς στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Με έναν εμφύλιο πόλεμο να μαίνεται και να μην υπάρχει άλλος τρόπος από την καταστροφή για να λάβει τέλος - γιατί οι επιτυχίες, που υπήρξαν ήδη αρκετές, κάθε άλλο παρά αφόπλισαν τους σκληροπυρηνικούς. Με ένα επιτυχημένο πραξικόπημα που μπορεί να αποτίναξε ένα σκοταδιστικό καθεστώς, όμως στη θέση του έφερε μια ανύπαρκτη κυβέρνηση. Με άλυτα οικονομικά προβλήματα, τα οποία δεν είναι βέβαια δυνατό να αντιμετωπίζονται εσαεί με τη φυγή προς το κενό. Με ανοικτές απειλές για χρήση βίας και δημόσιο σήκωμα του γαντιού για ξεκαθάρισμα των λογαριασμών με αίμα. Με όσους πονάνε την κατάσταση να φοβούνται ή να αισθάνονται έξω από τα νερά τους, όσους προσπαθούν να μην έχουν τα μέσα των προθέσεών τους κι ένα σωρό "έμπειρους" να ακονίζουν τα μαχαίρια τους. Με πολυδιάσπαση ψυχική, καθώς τα προβλήματα και τα μέτωπα είναι τόσα, που οι φίλαθλοι δεν ξέρουν αν πρέπει να δώσουν το βάρος στις αγωνιστικές ή τις εξω-αγωνιστικές εξελίξεις, η διεθνής κοινότητα (δηλαδή η Πολιτεία και όσοι ασχολούνται ακόμα με το ελληνικό ποδόσφαιρο) δεν ξέρουν αν είναι καλύτερο να αναμειχθούν ή να σωπάσουν και οι παίκτες δεν ξέρουν αν καλούνται να παίξουν μπάλα, να στηρίξουν τα αστήρικτα ή να δημιουργήσουν ανθρώπινη ασπίδα απέναντι στους ίδιους τους τούς "φίλους".

ΔΙΔΑΞΕ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Και όμως, μέσα σε όλα αυτά, η ομάδα βρίσκει ακόμα ορισμένες φορές το κουράγιο να διδάξει ποδόσφαιρο. Το έκανε σχεδόν σε όλη τη φάση των αγώνων της στο Τσάμπιονς Λιγκ. Το επαναλαμβάνει - σποραδικά, τακτικά, αλλά όχι τόσο σταθερά όσο απαιτούν οι τίτλοι - στο ελληνικό Πρωτάθλημα. Και το οδήγησε στην πιο επιβλητική, πάντως σίγουρα στην πιο εμβληματική στιγμή του, με την προχθεσινή πανάξια νίκη επί του Ολυμπιακού. Ο τρόπος που η ομάδα ευχήθηκε Καλά Κούλουμα σε άσπονδους φίλους και μπερδεμένους παρατηρητές θα μείνει για καιρό χαραγμένος στη μνήμη όσων θεωρούν τον αθλητισμό ως το καλύτερο μέσο για να ξεπεράσει κανείς τον εαυτό του.

Η ΑΕΚ ευτύχησε βέβαια, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, να έχει στην πιο δύσκολη στιγμή απέναντί της την πιο πλήρη αντίθεσή της. Ο Ολυμπιακός έγινε ξαφνικά ένας γίγαντας με πήλινα πόδια. Μια ομάδα που, θεωρητικά, τα έχει όλα (οικονομική ευρωστία, ακλόνητη λαϊκή υποστήριξη, ποδοσφαιρική υπεροπλία, εξω-αγωνιστική καλή μαρτυρία) και, πρακτικά, επέλεξε φέτος τον δρόμο της αυτοδιάλυσης. Προβάλλοντας εξ αρχής το άγιο δισκοπότηρο του "έβδομου", αυτοακυρώθηκε στην Ευρώπη και αυτοαγχώθηκε στην Ελλάδα. Αλλάζοντας προπονητές χωρίς λόγο και λογική, αναίρεσε το όποιο αγωνιστικό και ψυχολογικό προβάδισμα.

Αποκλείοντας τον παραμικρό προβληματισμό και αυτοκριτική, κρύωσε τους φίλους του και έδωσε φτερά στους εχθρούς του. Τα αποτελέσματα φάνηκαν ξεκάθαρα στο Κυριακάτικο ντέρμπι: απέναντι σε έναν Ολυμπιακό με φιλοδοξίες Πρωταθλήματος αλλά χωρίς προπονητική γραμμή, χωρίς άμυνα, χωρίς ομαδικότητα, χωρίς έμπνευση, στάθηκε μια ΑΕΚ χωρίς ηρεμία, αλλά με σωστό στήσιμο, μοντέρνο τρόπο ανάπτυξης, αγωνιστική αλληλεγγύη και ψυχολογία νικητή ώς το τελευταίο, κυριολεκτικά, δευτερόλεπτο. Κι έτσι, δεν ήταν τελικά παρά η άγρια δικαιοσύνη του αθλητισμού αυτή που αποδόθηκε με τον θρίαμβο του Μπάγιεβιτς ακριβώς την εβδομάδα που έπαψε να κρύβει τα αισθήματά του, με το νικητήριο γκολ της μεγάλης αποκάλυψης της χρονιάς και με την επίτευξή του τη στιγμή που όλα λογικά είχαν τελειώσει. Τα ίδια ακριβώς θα έπρεπε να πούμε για την ψυχή και την εμφάνιση της ΑΕΚ ακόμα και αν ο αγώνας είχε λήξει πέντε δευτερόλεπτα νωρίτερα. Μόνο που τότε όλα, γι'αυτούς τους αβοήθητους αλλά γενναίους πολεμιστές, θα ήταν διαφορετικά.