Εφημερίδα "Τα Νέα"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Κόσμος :: Πορτρέτο

( διαστάσεις - μια ελεύθερη γυναίκα :: 21-01-2003) 

Διαστάσεις Μια ελεύθερη γυναίκα

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ

"Τι δυστυχία!" αναφώνησε ο πατέρας, όταν είδε ότι το μωρό ήταν κορίτσι. Όμως, αργότερα θα μετάνιωσε για εκείνη του την αντίδραση, είναι σίγουρο.

Φρανσουάζ Ζιρού. Το 1948, διευθύντρια σύνταξης του περιοδικού "Elle"

Η Φρανσουάζ Ζιρού υπήρξε πολλά πράγματα στη ζωή της. Αντιστασιακή: στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου συνελήφθη από την Γκεστάπο και φυλακίστηκε στη Φρεν. Πολιτικός: ήταν η πρώτη υφυπουργός Γυναικείων Υποθέσεων από το 1974 ώς το 1976, για να γίνει στη συνέχεια υπουργός Πολιτισμού. Φεμινίστρια: "Αγόρι ή κορίτσι", έλεγε, "άνδρας ή γυναίκα, δεν υπάρχουν παρά άνθρωποι αξιόπιστοι και αναξιόπιστοι". Συγγραφέας: έγραψε είκοσι επιτυχημένα βιβλία, και άφησε ατελείωτο άλλο ένα. Πάνω απ' όλα, όμως, η Φρανσουάζ Ζιρού ήταν Δημοσιογράφος, με Δ κεφαλαίο. Διευθύντρια σύνταξης του περιοδικού Elle από το 1945 ώς το 1953 - σε μια εποχή που οι γυναίκες δημοσιογράφοι ήταν ελάχιστες - ίδρυσε στη συνέχεια το περιοδικό Λ'Εξπρές, παραμένοντας διευθύντρια επί είκοσι χρόνια. Το 1983 εντάχθηκε στην ομάδα του Νουβέλ Ομπζερβατέρ και παρέμεινε εκεί μέχρι το τέλος, επιμένοντας να παραδίδει τη στήλη της κάθε εβδομάδα, γιατί θεωρούσε πως μόνο έτσι έδινε ρυθμό στη ζωή της.

Η δημοσιογραφία είναι "εκεί που κτυπά η καρδιά του κόσμου", έλεγε. Είχε πάθος με τη δουλειά της, ένα πάθος αδηφάγο, σαρωτικό, καταστροφικό, όπως γράφει ο πρώην υφιστάμενος και στη συνέχεια προϊστάμενός της Ζαν Ντανιέλ. Σε μια εποχή που η δημοσιογραφία συζητείται και αμφισβητείται τόσο πολύ, εκείνη θεωρούσε πως ήταν προνόμιό της να την ασκεί. Στη δικαιοσύνη δεν πίστευε: "Δεν πιστεύω πως θα επικρατήσει ποτέ η δικαιοσύνη, γιατί η αδικία δεν βρίσκεται στους νόμους, αλλά στον καθέναν από εμάς", έγραφε στο βιβλίο της Αυτό που πιστεύω. Είχε όμως τεράστιες απαιτήσεις τόσο από την ίδια όσο και από εκείνους που την περιέβαλλαν. Κι όταν άκουγε νέους δημοσιογράφους να παραπονιούνται και να γκρινιάζουν, τους απαντούσε πως έπρεπε να δέχονται τη δουλειά τους ως θεία χάρη, καθώς ήταν επιφορτισμένοι να "παντρευτούν την Ιστορία".

Σας θυμάμαι εύθραυστη και εξασθενημένη, Φρανσουάζ, στις συγκεντρώσεις για τη Βοσνία, γράφει ένας άλλος πρώην συνεργάτης της στον Νουβέλ Ομπζερβατέρ, ο Ζακ Ζιγιάρ. Ήσασταν ογδόντα ετών, αλλά βρισκόσασταν εκεί γιατί έπρεπε. Δεν καταλαβαίνατε τις υπεκφυγές τόσων διανοουμένων μπροστά στο έγκλημα, στην εθνοκάθαρση, στη βαρβαρότητα. Την επομένη της σφαγής στη Σρεμπρένιτσα, αποφασίσατε να πάτε εκεί, για να δείτε με τα μάτια σας τι είχε συμβεί. Θυμάμαι την αφήγησή σας, χωρίς ούτε ένα επίθετο, ξερή όπως τα κείμενά σας, ωμή όπως η αλήθεια. Αντίθετα με τους Σπουδαίους, δεν παίρνατε στα σοβαρά τις τιμές, τα πόστα, την εξουσία. Με τα σημαντικά μόνο σοβαρευόσασταν: τη ζωή, τον θάνατο, τον έρωτα. Και το επαγγελματικό καθήκον.

"Η νεότητα είναι βραχεία. Μακρά είναι η ζωή", έγραφε η Φρανσουάζ Ζιρού στο Ημερολόγιο μιας Παριζιάνας. Προχθές το πρωί, η ζωή της έλαβε τέλος. Όσοι την γνώρισαν μιλούν για μια ελεύθερη γυναίκα.