Δρόμοι

ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ

«Μητέρα»…

… όλων των βομβών. Έτσι ατυχώς ονομάτισαν τη νέα σούπερ βόμβα των Αμερικανών, παρομοιάζοντας κάτι που φέρνει μόνο θάνατο με κάτι που γεννάει μόνο ζωή. ΜΟΑΒ είναι η τεχνική ονομασία αυτής της βόμβας, που έχει μήκος 10 μέτρα, είναι φτιαγμένη από 9,5 τόνους εκρηκτική ύλη υψηλής ισχύος και όταν εκρήγνυται σχηματίζει ένα μανιτάρι αερίων ύψους 3 χιλιομέτρων. Σύμφωνα με τον Βρετανό δημοσιογράφο Μπρένταν Ο' Νιλ, είναι η ισχυρότερη μη πυρηνική βόμβα στον κόσμο.

Τη ΜΟΑΒ…

… μερικοί την συγκρίνουν με τις ατομικές βόμβες που έπεσαν στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι το 1945. Υποστηρίζουν πως θα τερματίσει τον πόλεμο το ίδιο γρήγορα όπως οι ατομικές βόμβες τερμάτισαν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ίσως δεν έχουν άδικο. Γιατί όπως το 1945 με τις ατομικές βόμβες, έτσι και σήμερα με τη ΜΟΑΒ οι παραλήπτες της δεν είναι μόνο οι Ιρακινοί. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος βρισκόταν στο τέλος του και μια νέα παγκόσμια τάξη αναδυόταν, όταν οι ατομικές βόμβες έφεραν την ερήμωση στην Ιαπωνία. Το αμερικανικό μήνυμα ήταν σαφές. Ήταν μια επίδειξη στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής ισχύος προς όλους, που έδειχνε την πρόθεση της Αμερικής να αναλάβει ηγεμονικό ρόλο στον μεταπολεμικό κόσμο. Το γεγονός πως η ΜΟΑΒ είναι ένα μη πυρηνικό όπλο που «έχει την ισχύ μιας μικρής πυρηνικής βόμβας» είναι βέβαια μια λεπτομέρεια για εκείνους που θα νιώσουν το κάψιμό της. Μα όσο πιο μεγάλη είναι η ισχύς της και όσο πιο μαζικές είναι οι καταστροφές από αυτήν τόσο πιο μεγάλο είναι το ηθικό κενό που αφήνει πίσω της: πώς νομιμοποιούνται οι Αμερικανοί να καθαγιάζουν τον «προληπτικό» πόλεμό τους κατά του Σαντάμ με το επιχείρημα ότι αυτός έχει όπλα μαζικής καταστροφής;

Ο εισαγγελέας…

… των Αμερικανών Ρόμπερτ Τζάκσον στη Δίκη της Νυρεμβέργης, στις 12 Αυγούστου 1945, είχε διατυπώσει μερικά επιχειρήματα που θα ήταν και σήμερα χρήσιμα σε ένα παρόμοιο δικαστήριο, αν από ένα καπρίτσιο της Ιστορίας, για πρώτη φορά στα χρονικά, οι ανίσχυροι και οι ηττημένοι μπορούσαν να καθίσουν στο σκαμνί τους ισχυρούς και τους νικητές.

… να ξεκαθαρίσουμε στους Γερμανούς ότι το αδίκημα για το οποίο δικάζονται οι εκπεσόντες ηγέτες τους δεν είναι πως έχασαν τον πόλεμο, αλλά πως τον άρχισαν. Και δεν πρέπει να επιτρέψουμε να παρασυρθούμε σε μια δίκη των αιτίων του πολέμου, γιατί η θέση μας είναι πως κανένα παράπονο και καμιά πολιτική δεν δικαιολογεί την προσφυγή σε έναν επιθετικό πόλεμο. Καταγγέλλεται και καταδικάζεται ως πολιτικό εργαλείο. Κανείς δεν συγχωρεί τη Γερμανία που εξαπέλυσε έναν επιθετικό πόλεμο επειδή είχε παράπονα. Αν είχε πραγματικά παράπονα, η λύση δεν ήταν μια επίθεση εναντίον της ειρήνης στον κόσμο. Η έναρξη ενός επιθετικού πολέμου είναι έγκλημα, και καμιά πολιτική ή οικονομική κατάσταση δεν μπορεί να το δικαιολογήσει».