Εφημερίδα "Τα Νέα"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Κόσμος :: Σάτιρα

( δρόμοι :: 13-03-2003) 

Δρόμοι

ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ

Το όνειρο…

… κάθε εργαζομένου είναι να πάρει σύνταξη. Από την πρώτη κιόλας στιγμή που θα πρωτοπιάσει δουλειά, την περιμένει πώς και πώς. Γιατί; Επειδή ξέρει πως, πιάνοντας δουλειά, χάνει την ανεξαρτησία του. Ο Κικέρων, που είχε ασχοληθεί με την τρίτη ηλικία, έγραφε πως μόνο στα γεράματα γίνεται κανείς αξιοσέβαστος, γιατί μόνο τότε πετάει από πάνω του την εξάρτηση από τα αφεντικά και παίρνει στα χέρια του τη ζωή του. Δεν είχε υπόψη του βέβαια τότε ο Ρωμαίος ρήτορας τα σύγχρονα συνταξιοδοτικά συστήματα.

Οι συντάξεις…

… καταρρέουν μαζί με τον πληθυσμό που γερνάει ολοένα και περισσότερο. Σύμφωνα με την τελευταία εκτίμηση του ΟΗΕ για τον πληθυσμό, μέχρι το 2050 εμείς οι Ευρωπαίοι θα είμαστε πολύ λιγότεροι - 600 εκατομμύρια, από 725 εκατομμύρια που είμαστε σήμερα - και πολύ πιο γέροι, αφού δεν γεννάμε τα 2,1 παιδιά ανά γυναίκα που χρειάζονται για να ανανεωθεί ο πληθυσμός μας (έχουμε μείνει στο 1,3). Αυτά βλέπουν οι κυβερνήσεις και τις πιάνει σύγκρυο μπροστά στους εσχατόγερους που θα πρέπει να συντηρήσουν. Με τη νέα τεχνολογία, θα μπορούσαν ίσως να τους βάζουν στον πάγο μόλις τινάξουν τα πέταλα, ώστε, κάποτε στο μέλλον, όταν θα έχει πια βρεθεί το φάρμακο για την αρρώστια που τους σκότωσε, να τους ξαναφέρουν στη ζωή για άλλα 70 χαρούμενα, ευδόκιμα και παραγωγικά χρόνια.

Οι κυβερνήσεις…

… κάποτε είχαν ήσυχο το κεφάλι τους. Έπαιρνε ο γέρος τη σύνταξή του στα εξήντα πέντε, αφού πλήρωνε μια ολόκληρη ζωή το ένα τρίτο του μισθού του σε κρατήσεις, και τα τίναζε από καρδιά μια ωραία πρωία στα εξήντα έξι. Κέρδος για τους συγγενείς που δεν είχαν πια τον γκρινιάρη να μπερδεύεται στα πόδια τους, κέρδος και για την κυβέρνηση που τσέπωνε τη σύνταξη. Σήμερα, όμως, τι είναι μια καρδιά; Ούτε μια πατάτα. Την πιάνεις, την κόβεις, την πετάς και στη θέση της βάζεις μια άλλη καλύτερη. Έτσι, αναβάλλεται διαρκώς η ημερομηνία λήξεως και οι κυβερνήσεις τραβούν τα μαλλιά τους. Τι να κάνουν λοιπόν;

Αν πιστέψουμε…

… το σατιρικό περιοδικό «Μπρέινς Τραστ», σκέπτονται να παρατείνουν την εργάσιμη ηλικία μετά θάνατον. Έτσι και αλλιώς, για να ξεπληρώσεις το δάνειο που πήρες για να χτίσεις μια τουαλέτα πρέπει να δουλεύεις 250 χρόνια. «Λόγω τιμής, αυτή είναι η περίπτωσή μου», εξηγεί στο περιοδικό ένας τέτοιος πεθαμένος εργαζόμενος που μετέχει σε σχετικό πιλοτικό πρόγραμμα. «Σκοτώθηκα ένα βράδυ μεθυσμένος σε έναν γκρεμό στις ελβετικές Άλπεις, όπου με είχε στείλει ο κοινωνικός τουρισμός, αλλά αυτό δεν με εμπόδισε να πεθαίνω κάθε μέρα στη δουλειά για να ξεπληρώσω το δάνειο και να εξασφαλίσω τη σύνταξή μου. Έτσι και αλλιώς και οι νεώτεροι συνάδελφοί μου πτώματα είναι και αυτοί. Όχι μονάχα δεν ξέρουν πως είναι πεθαμένοι, αλλά δεν έμαθαν ποτέ πως έχουν γεννηθεί».