Εφημερίδα "Τα Νέα"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Κόσμος :: Ευθυμογράφημα

( δρόμοι :: 06-03-2003) 

Δρόμοι

ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ

Ο Δάντης…

… στην "Κόλασή" του βασάνιζε μοιχούς, ομοφυλόφιλους και άλλους παραβάτες των ηθών της εποχής του. Διέφυγαν την προσοχή του, όπως είχαν διαφύγει την προσοχή όλων των διανοητών από την εποχή της αρχαιότητας, εκείνοι που υπέπιπταν σε σαρκικό αμάρτημα με τον εαυτό τους. Οι Ρωμαίοι την θεωρούσαν άθλια συνήθεια, δεδομένου ότι οι νέοι τους είχαν καλύτερες επιλογές: σκλάβους, πόρνες, γυναίκες κατώτερης τάξης. Στην Αγγλία του 17ου αιώνα, ο ποιητής Τζον Ντράιντεν αστειευόταν με έναν νεαρό ευγενή που ενέδιδε "σε ένα συνήθειο που μόνος του το βρίσκει, και μυστικό θαρρεί πως το 'χει απ' τους ανθρώπους".

Με την "Αυνανία"…

… ο συγγραφέας της Τζον Μαρτέν ήρθε το 1712 να υποστηρίξει πως ο Αυνάν, που "εξέχεεν επί την γην" ("Γένεσις", λη', 9) δεν ήταν ένοχος διακοπτόμενης συνουσίας, αλλά "λαγνείας διά ψηλαφήσεως των αποκρύφων του", αμάρτημα για το οποίο ο Κύριος δεν τον τύφλωσε ούτε έκανε να φυτρώσουν τρίχες στην παλάμη του, αλλά τον άφησε στον τόπο. Όλα αυτά τα μαθαίνουμε από ένα άλλο βιβλίο, το "Μοναχικό σεξ" του σύγχρονού μας Τόμας Λακέρ, που είχε την καλοσύνη να γράψει γι' αυτό ο Πίτερ Μόναγκαν στα "Χρονικά της Ανώτατης Εκπαίδευσης".

Οι γκουρού…

… του Διαφωτισμού είχαν πολλά να πουν για τη "μοναχική συνήθεια". Ο Βολταίρος την καταδίκαζε ως ροπή προς την αγαμία. Ο Ρουσσώ έβρισκε αυτή την "εσωτερικότητα" καθαρά αντικοινωνική. Το 1793, μια από τις κατηγορίες που οδήγησαν τη Μαρία Αντουανέτα στον αποκεφαλισμό της ήταν και πως είχε διδάξει την "τεχνική" αυτής της εσωτερικότητας σε έναν εννιάχρονο δελφίνο. Αργότερα, στη βικτωριανή Αγγλία, η λογοτεχνία της εποχής ενέδωσε μαζικά σε αυτή τη "συνήθεια", με μια πληθώρα βιβλίων που διαβάζονταν με το ένα χέρι. Στη δική μας εποχή, ο Μισέλ Φουκώ ανέλαβε την υπεράσπισή της, εφιστώντας την προσοχή μας στους επαγγελματίες που επιχειρούν να ελέγξουν τα απόκρυφα της εσωτερικής μας ζωής.

Στην εποχή…

… της παγκοσμιοποίησης, με τον "Παράδεισο" των μοναχικών "σχέσεων" που άνοιξε μπροστά μας η νέα τεχνολογία, μπορούμε επιτέλους να πάρουμε την εκδίκησή μας από τον Δάντη, που μας αγνόησε επιδεικτικά και δεν μας βρήκε αντάξιους ούτε καν για την "Κόλαση". Μα και πάλι διαπιστώνουμε με πικρία πως αυτός ο παραδεισένιος κόσμος δεν ανήκει σε όλους. Πρέπει κανείς να τον κατέχει καλά για να τον ανοίξει με το κλειδί του. Πρέπει να τον παίζει στα δάχτυλά του. Μα, από την άλλη μεριά, βλέποντας πώς κυβερνάται αυτός ο κόσμος από τους σύγχρονους ηγέτες, μας κυριεύει μια, έστω συγκρατημένη, αισιοδοξία. Γιατί είναι φως φανάρι πως αυτοί ήδη τον παίζουν. Δεν μπορεί, σίγουρα αυτός ο "Παράδεισος" δεν είναι μακριά ούτε για μας.