Δρόμοι

ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ

"Για να ζει…

… κανείς με ασφάλεια", εκτός από το ισχυρό νόμισμα χρειάζεται και ισχυρό στρατό, που θα πηγαίνει ευχαρίστως στον πόλεμο σε ώρα ανάγκης και που "όταν έρχεται η ώρα της ειρήνης, θα επιστρέφει το ίδιο ευχαρίστως στο σπίτι". Αυτά έγραφε ο Φλωρεντινός πολιτικός φιλόσοφος Νικολό Μακιαβέλι στην "Τέχνη του πολέμου" για τους ηγεμόνες της εποχής του. "Μισθοφόροι ή μισθωτοί εκαλούντο ήδη εν τη αρχαιότητι ειδικώτερον στρατιώται χώρας τινός, μη ανήκοντες εις τον λαόν αυτής, ενίοτε ουδέ εις το αυτό έθνος, αλλά επί μισθώ προσλαμβανόμενοι έξωθεν. Ούτοι υπηρέτουν απλώς διά τον μισθόν υπ' ουδεμιάς φιλοπατρίας ελαυνόμενοι, διό και ουχί σπανίως ελιποτάκτουν προς τον πλειονοδοτούντα. Τοιούτους εμίσθουν κατ' αρχάς οι τύραννοι των ελληνικών πόλεων, επιβαλλόμενοι δι' αυτών εις τον ίδιον λαόν των" (Λεξικόν Ελευθερουδάκη).

Οι στρατοί…

… σήμερα έχουν αλλάξει. Δεν είναι πια εθνικοί, αλλά μισθοφορικοί. Στις εστίες σύγκρουσης σε όλον τον κόσμο, την επιβολή των "ανθρωπιστικών αξιών" αναλαμβάνουν λεγεωνάριοι. Οι άνθρωποι βέβαια συγκινούνται κάθε φορά που βλέπουν στην τηλεόραση έναν τέτοιο στρατιώτη να πέφτει νεκρός στο "καθήκον". Όμως πόση συγκίνηση δικαιούται ένας μισθοφόρος που γνώριζε προκαταβολικά πως ο θάνατός του ήταν και αυτός ένα επαγγελματικό ρίσκο, που το είχε αναλάβει με το αζημίωτο; Τα εθνόσημά του είναι κίβδηλα και μονάχα αν ψάξει κανείς στην τσέπη του θα βρει τα πραγματικά σύμβολά του: τα αργύρια της αμοιβής του.

Ο πόλεμος…

… πάντα είναι μια επιστροφή στη βαρβαρότητα και ο πόλεμος κατά της "τρομοκρατίας" δεν αποτελεί εξαίρεση. Δεν είναι παράξενο λοιπόν που το Πεντάγωνο επιστρέφει στην αρχαιότητα: στο Ιράκ και αλλού αναθέτει τη "βρώμικη δουλειά" σε μισθοφόρους, τους οποίους πουλάνε εργολαβικά επιχειρήσεις που οι μητρικές τους εταιρείες περιλαμβάνονται στον κατάλογο του περιοδικού "Φόρτσουν" με τις 500 μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου. Μερικά ονόματα αυτών των εταιρειών που διαχειρίζονται ιδιωτικούς στρατούς είναι πολύ γνωστά, όπως η Kellogg Brown & Root, θυγατρική της Halliburton Company που διευθυντής της ήταν ο Αμερικανός αντιπρόεδρος Ντικ Τσέινι. Στον πρώτο πόλεμο του Περσικού, ένας στους πενήντα Αμερικανούς στο πεδίο τής μάχης ήταν μισθοφόρος με συμβόλαιο.

Το ερώτημα…

… είναι βέβαια τι γυρεύουν οι Ευρωπαίοι στρατιώτες στο πλευρό αυτών των δολοφόνων που αναλαμβάνουν να σκοτώνουν ανθρώπους που ούτε γνώρισαν ούτε είδαν ποτέ στη ζωή τους, με συμβόλαιο σαν τους μαφιόζους; Όσους και αν δούμε στην τηλεόραση να επιστρέφουν μέσα σε πλαστικές σακούλες, άραγε πόση συμπόνοια δικαιούνται; Πόση συμπόνοια δικαιούται εκείνος ο στρατιώτης και ο αεροπόρος που έναντι αδράς αμοιβής θα ρίχνει βόμβες λευχαιμίας και βόμβες τυφοειδούς και βόμβες χολέρας στα παιδιά των μανάδων του Ιράκ, την ώρα που η μάνα του δικού του παιδιού θα το νανουρίζει σε μια καλοθρεμμένη δυτική πολιτεία;