Εφημερίδα "Τα Νέα"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Κόσμος :: Σχόλιο

( δρόμοι :: 10-01-2003) 

Δρόμοι

ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ

Στον θάλαμο…

… ενός μαιευτηρίου, σε ένα μοναχικό δωμάτιο ή σε ένα μακρινό χωράφι, μια πρωτομάνα βαστάει στα χέρια της ένα θαύμα. Γέννημα του τυχαίου, θα μπορούσε να είχε τα μάτια της μάνας ή τη μύτη του πατέρα, μα έχει πάρει κάτι και από τους δυο, κάτι που ταυτόχρονα είναι νέο και διαφορετικό, συνταρακτικό και συναρπαστικό. Γεμάτος είναι ο κόσμος από τέτοια μικρά θαύματα. Μα ποτέ δεν ξέρεις, ώσπου να τα πάρεις στα χέρια σου. Μια μικρή ζάρα στο πιγούνι, μια μικρή τρύπα στην καρδιά, δέκα, όχι, εννιά δαχτυλάκια. Το τυχαίο παίζει παράξενα παιχνίδια.

Σε αγωνία…

… μάς κρατάει εκείνη η Εύα. Αν πράγματι είναι αυτή το πρώτο κλωνοποιημένο μωρό, τότε οι γονείς της ήξεραν από την αρχή τι θα είχαν στα χέρια τους: φτυστή η μάνα, τα ίδια μάτια, η ίδια μύτη και όλα τα άλλα, σαν τις κούκλες που αργότερα θα παίζει με αυτές το μωρό. Είναι όμως κάτι μέρη που μεγαλώνουν αλλιώτικα μωρά, κάτι μέρη που σε αυτά οι γενετιστές ποτέ δεν θα αναζητήσουν το υλικό τους, γιατί το τυχαίο παίζει πολλές φορές παράξενα παιχνίδια. Αυτοί θέλουν μονάχα τα γερά, τα όμορφα, τα έξυπνα μωρά. Και γιατί όχι; Αρκετά σκληρή είναι η ζωή. Γιατί να μη θέλει να πάρει κανείς ό,τι το καλύτερο από αυτήν; Παραγγελίες λοιπόν. Άλλον έναν Μάικλ Τζόρνταν. Άλλον έναν Παβαρότι.

Θα περιμένουμε…

… να μάθουμε αν η Εύα είναι πράγματι το πρώτο κλωνοποιημένο μωρό. Μα είναι δεν είναι, θα κλαίει και αυτή όποτε είναι πεινασμένη, θα θέλει να κουρνιάζει στη μητρική αγκαλιά, θα γδέρνει τα γόνατά της στο παιχνίδι, θα πέφτει στο κρεβάτι με πυρετό. Θα ερωτεύεται, θα απογοητεύεται, θα κοιτάζει στον καθρέφτη με τα μάτια της μάνας της και θα βλέπει τις ίδιες με αυτήν ρυτίδες. Δεν θα βλέπει τη μάνα της, αλλά την Εύα, ένα θαύμα, σαν τα θαύματα που είναι όλα τα παιδιά.

Ποιος θα πάρει…

… άλλον έναν Στίβι Γουόντερ, άλλον έναν Στίβεν Χόκινγκ; αναρωτιέται η Κέιτ Νέλσον στο "Βήμα του Άλμπουκερκ". Δύσκολη απόφαση, δύσκολη "ζαριά", μεγάλο ρίσκο να ελπίζει κανείς σε τέτοια "τύχη" ανάμεσα σε τόσα και τόσα "ειδικά" παιδιά που μεγαλώνουν μόνα τους στα ιδρύματα, τα άσυλα, τα ορφανοτροφεία.

Έχουμε παιδιά - και τέτοια και άλλα. Δεν χρειαζόμαστε να βάλουμε μπροστά νέα "εκκολαπτήρια". Εκείνο που χρειαζόμαστε - και που χρειάζονται και αυτά - είναι οι γονείς, οι γονείς που θα τα πάρουν και θα τα μεγαλώσουν, όποια και αν είναι τα γονίδιά τους. Έχουμε περίσσευμα παιδιών που χρειάζονται οικογένεια. Ας τελειώνουμε πρώτα με αυτά. Μπορεί κανένα τους να μη μοιάζει με την Εύα ή με εμάς. Μα δεν παύουν να είναι το ίδιο συνταρακτικά και συναρπαστικά, σε κάθε τους μικρή στιγμή, σε κάθε τους μικρή ανάσα.